sarıyer sahil yoluna adımınızı atar atmaz kesif bir ceset kokusudur alır insanı.
dikkat edin insanı diyorum, yani insan insanı.
insanlığı tam olarak özümsememiş binlercemiz için kafamızı çevirip, haliç manzaralı bir iç geçiriş yaşamak daha evladır ama az da olsa insan vardır o güzergahta da, midesi kalka kalka, içi cız ede ede, tüyleri ayakta geçer o yoldan.
çünkü görmemek, hüzünlenmemek, karamsarlığa kapılmamak elde değildir gören gözler için,
hele birde bayrampaşa istikametli, sirkeci güzergahı vardır ki, ağlatır insan olanı.
bir tarafta yüzlerce ipe çekilip, pisliğe bulandıktan sonra çürümeye terkedilmiş canlı bir yan sezilir ki, insanın denizi görecek ne gözü, ne hissi kalır.
neyden bahsediyor bu adam, birileri adam mı asıyor sahil yolunda diyenleriniz çok oluyor biliyorum.
daha beteri, daha korkuncu yaşanıyor, yaşayanların yanıbaşında yaşayanlar, kimsesizliğe, çaresizliğe, yalnızlığa terkediliyor, hem de hiç umursamadan.
yüzlerce yıllık, yüzlerce yaşamlık, sınırsız ve sonsuz hatıraların mekanları, tarihi evlerimizdir yaralarını sarmak yerine, vurdum duymazlığımızın gölgesinde çürümeye mahkum ettiklerimiz.
birinin kolu yok, diğerinin gözlerini millemiş zaman, bir diğeri intiharın eşiğinde, kan sızıyor bileklerinden, yanıbaşında sağır bir oda, yıkılıyor naralarına aldırmadan zamanın, yokoluşunun kıyısında, kemiriyor bedenini aldırışsız.
biz neresindeyiz bu yaralı hatıraların.
yoldaşlık ettikleri tüm insanlar çekilmişse bile yaşam sahnesinden, odalarına adım atmamış binlercemizde, zamanın derin boşluğundan gelen emekleri yok mu bu yapıların?
bize dünümüzü, hemen akabinde yarınımızı hatırlatacak miraslarımız değil mi onlar?
neden, yaralarını sarmıyoruz?
neden, son demlerinde hakettikleri huzuru onlara çok görüyoruz?
Haklı bir önermedir ama biraz eksiktir. Sadece bir yan değil, birden fazla yan var.
Her şey o kadar iç içe geçmiş ki bu şehirde , bir tarafta çok zenginler diğer tarafta ekmek bile bulamayan insanlar, her şey çok karışık.
Kokuşmuşluk almış başını gidiyor ve istisnasız herkes gitmek istiyor bu şehirden ama kimse gidemiyor ama kalamıyorlar da.
Duvarları görünmeyen bir cezaevi gibi bu şehir.Anadolu nun herhangi bir kasabasına gidebilsek de geri çağırıyor ,ve sadece kendini uzaktan sevdiriyor bu şehir.
