ben artık ölüyorum inceden, nefesimi kesiyorum bu boktan hayattan. evet ben ölüyorum. içimdeki batman dahada büyüyor ve bu ölümün başlangıcıdır artık...
yaşam kaç kelimedir? ilk cümlede kimler var benimle rastlaşıp da sonsuzluğa kaybolup giden? kimlerin eline dokundum, kaç gözün içinde kayboldum, hangi akşam unuttum ailemle vakit geçirdiğimi, sevdiğimin koynunda uyuya kaldığımı?
yaşam kaç çeşittir? sonumuz geldiğinde kaç kişi bekleyecek benimle gözyaşlarını döküp kaybolup gidecek? kimlerin kalbini kırdım, kaç bedenin terli tenini boş bıraktım, hangi sabah hatırladım bana nefes veren hakkaniyeti, doğruluğunu teslim ettiğim er söz sahibini?
"...cümlelerim varmıyor artık uzaklara"
ben intihar ediyorum. batman büyüyor içimde, dinmeyen bir volkan gibi ha patladı patlayacak. bruce abi son nefesini vermek üzere ve ben intihar ediyorum.
tekrar soruyorum... yaşam kaç kelimedir?
nerden gelip nereye gideceği bilinmez bir yolun ortasında kalakaldım. sabah sekiz akşam beş mesailerinden sıkıldım artık. her sabah aynı saçı döktüğüm yastık kılıfına bakmaktan usandım. aynı minibüs şoförüne selam vermek istemiyorum. boktan ofisimin masasında gündelik işlerin içinde kaybolup gitmekten gına geldi. güneş kuyruğunu bırakırken can havliyle sokak lambalarına, aynı yoldan eve gitmek istemiyorum.
ve şimdi soruyorum...
kaçımızın içinde kaç insan var? hangimiz daha batman hangimiz daha bruce?
gün, bayağıyı gündelik olanı öldürüp pelerine bürünme günüdür. dayatılan rutini red etmenin verdiği dayanılmaz hafiflikle sokağa kahraman edasıyla salınmanın günüdür. bugün bruce wayne öldü artık yaşasın betmen...
