frou frou adlı grubun smallville dizisinin soundtrack'inde yer alan oldukça hoş, melodik parçası,
sözlerini de kopyalayayım tam olsun:
I read you and God I'm good at it I'm so spot on
Chord shapes in air go press that dissonance if you dare
And you breathing in finesse an innocent
From her partying
And I'm high enough from all the waiting
To ride a wave on your inhaling
And I'm high enough from all the waiting
To ride a wave on your inhaling
'Cause I love you no?
Can't help but love, you know...
What part of no don't you understand I've told you before
To just get off my case this isn't happening stop this now
And I where was I? I have to be somewhere
Now where did I put it?
And I'm high enough from all the waiting
To ride a wave on your inhaling
And I'm high enough from all the waiting
To ride a wave on your inhaling
'Cause I love you no?
Can't help but love you, no...
Is this it is this it is this it?
Yes hello we're back and we're taking calls
Now what was the question?
And I'm high enough from all the waiting
To ride a wave on your inhaling
And I'm high enough from all the waiting
To ride a wave on your inhaling
'Cause I love you no?
Can't help but love you, no...
imogen Heap'in kanımca döktürdüğü şarkıdır. Hani onun döktürmesi bir yana; melodiler ve ritmler gerçekten harika. Details'in albümündeki en güzel 2-3 şarkıdan biri sayılabilir, tereddütsüz.
--spoiler--
Bir film, ucundan kıyısından klasik müziğe değiniyorsa 1-0 önde başlar benim için. Dahası sevdiğim bir oyuncu varsa, zevki ikiye katlanır. Bu iki nedenden ötürü, izlemeye başlarken beklenti içine girmiştim, Hemde drake doremus'un vasat filmler yaptığını bilmeme rağmen. Bu sefer iyi bir şeyler yapmıştır umudu ile son ana kadar bekledim fakat beklediğimi bulamadım. Yalnız filmde hoşuma giden iki şey oldu. Birincisi, bunu nasıl tarif etsem bilemiyorum ama şöyle söyliyim, adamın ve kızın ellerinin sürekli birbirinin avuçlarını, parmak uçlarını okşaması güzeldi. Özellikle göl sahnesinde. felicity jones'a uyuz oluyorum ama yüzünü görmeyince sorun kalmıyor. ikinci beğendiğim şey filmin sonu oldu, taraflar hiçbir şey olmamış gibi bir araya gelip aile fotoğrafı çektiriyor ve adam istemediği fakat katlanmak zorunda olduğu hayatına gülümsemeye çalışıyor.
--spoiler--
Saçma tesadüf, bir kaç klişe ve yetersiz senaryo yüzünden zaman kaybı olan filmlerden biri haline geldi. Bu filmden sonra drake abinin bendeki kredisi tükenmiştir, equals filminde de aynı hayalkırıklığını yaşatmıştı.
