Her insanın az yada çok hissettiği boşluktur. Sebebine gelince insanın hayalinde kurduğu "insan" ve evrenin binlerce yıldır bilinçaltında yatan hakikatlerle zaman zaman çelişmesidir. Bu kendini "amaçsızlık " olarak gösterir. Sürekli bir yorgunluk, çaresizlik diğer belirtileridir. Kişi yaşamdaki amacını bulamamıştır zira kendini özel hissetme sanrısı devam etmektedir. Acilen yapması gereken zaman denen selde boğulmadan bir dala tutunmak olmalıdır. Çünkü her insan cinsel ilişkinin ürünüdür gerçekte, bu yönden bir köpek ile farkı yoktur. Sadece gelişmiş bir beyni olduğundan diğer canlılar gibi yaşamak insanoğlunu tatmin etmez. Bu tatminsizliğin verileri de insanın kendinde bir hayvandan fazla olarak gördüğü her şeydir.
okuduğunuz kitabı bitirdiğinizde, izlediğiniz dizinin finalinde, bir şarkıyı uzun süredir dinlediğinizi fark ettiğinizde, gözünüzde eyeliner varken unutup kaşıdığınızda, uykuya dalarken o düşme hissini yaşadığınızda gelen boşluk hissi.
hiçbir şeyin yetmemesi durumudur. yeri gelir bazen zaman bile anlamsızdır. artık her şeye 'onu yapınca ne olacak, bunu yapınca ne olacak.' diye bakar, düşünür hale gelirsiniz. hoş bu duygu öylesine, birdenbire gelen de bir şey olmasa gerek. sevdiğiniz sizi terk eder ve bütün hayallerinizi alır. eğitiminiz, işiniz kötü gider bütün planlarınız çöpe gider. uğruna bir şeyler yaptığınız insanlar gider ve bir başınıza kalırsınız ve sonra 'napıyorum ulan ben' hissi oluşur. işte bu histir boşluk hissi. napıyorum ulan ben!
insanı zaman zaman yoklayan his. olabildiğince fazla şeyle meşgul olmanız salık verilir. hiç boş vaktiniz olmasın hatta. kafanızı koyar koymaz uyuyacak kadar yorulun. bi sorgulamaya başlarsanız hayatı, götünüze girer sonra.
içinde bulunduğum durumdur. insanın hiçbir şey mi yapası gelmez! son günlerde çok sık kararsız kalmaya başladım nereye çeksen oraya gidecek vaziyetteyim. geçen seneyi çok özlediğimin farkına varıyorum şu sıralar depresyona giriyorum sanırım.
çoook büyük bir aşktan çıktıktan sonra ve aşık olunan kişiyi unuttuktan sonra insanın hayatını bok eden his. hayatınızdan büyük bir amaç eksilmiş, ne yapacağınızı bilmeden, gelecek planları kurmadan mal gibi yaşarsınız. insan hep yeniden aşık olmak ister bu dönemde ama bilinmelidir ki bu çok zordur.
elin ayağın birbirine dolanır. neredeyim? Nasılım? ben kimim? biz kimiz? burası neresi?
aklıma gelen her şeyi düşündüm gibi. aslında hepimiz kötüyüz. iğrenciz. birilerini yok saydık, bundan zevk aldık. kullandık. duymak istediğimiz şeyler vardı, kimden olduğu önemsiz duyduk ve sonra kulak asmadık. karşılığı olmayan her hareket daha da bir boşluk yarattı sende, bende, onda, bizde.
bazen beynim de boş gibi. ışıkları kapatsam da görüyorum gibi. epeydir sesim çıkmıyor. aslında bir yerde sıkışmış olma hissi de; boşluk hissi. düpedüz kördüğüm.
hayatın hiç bir zaman yetmediğini bilmek; boşluk hissi. başlı başına bir boşluk. bir çoraklık.
bir allah'a inanmamakta; boşluk hissi. amacım nedir? kendine bir amaç yükleme gayesi. zaten koskoca evrende sandığımız kadar önemli olmadığımızı anlamakta bir boşluk hissi. farkında olmak her zaman işleri iyi yapmıyor. farkındalık arttıkça bir soyutlama ihtiyacı. insanları tanıdıkça; yeni insanlara olan hatta tanışmadığım insana olan güvensizlikte; boşluk hissi.
iyi niyetli tüm yaklaşımları kenara bırakıp gerçekçi olduğun zaman da aynı; boşluk hissi. Sevgilinin sevmeme ihtimali, arkadaşının sana arka çıkmama ihtimali. zamanla bu duruma alışmakta; boşluk hissi.
en son tüm o boşluk, kocaman bir yer ettiğinde. hayatın boyunca duyduğun tüm yalanlar, gerçekten inanıpta piç edilmiş onca hayalin. misal küçükken dua ederdim hayatım boyunca kime dua ediyorum demeden dua ederdim. bir gün bu kim lan? neyi kimden istiyorum amk? dediğimde; hooop boşluk hissi.
inandığı tanrı kadar egoya sahip insanları görmek ayrı bir boşluk hissi. siktir olup gitmek istediğinde tüm insanların güzel olan her şeyi piç ettiği görüp onlar gibi yaşamak zorunda olduğunu bilmekte aynı şey.
yalnızlık sanıyordum eskiden ama değil apayrı bir şey bu; boşluk hissi.
zamanda öyle. geçiyor, geçecek. izafiyet teorisinde anlatılabildiği kadarı bile karmaşıkken, yaşamakta çok garip. her gün güneş doğuyor, eskiyen, yaşlanan bizleriz. Dünya hep dönüyor, yeni olan bizleriz. kayboldum zamanın içinde, böyle bilincin tamamen ortadan kalkması durumu. nerede olduğunu algılayamamak, varla yok arası, ölüm gibi bir şeydi. kocaman bir hiçlik. eskiye dönünce, geriye yani düzelince her şey; zaman yine akmaya başlayınca, o boşlukta gezindiğim zaman tünelinde kavradığım şey şu oldu; hayat bir tekerrür. tam anlamıyla bu. aynı şeyler, aynı şeyler, aynı şeyler. mekan ve zaman değiştirmen sadece sana olayı farklı hissettiriyor sonuç olarak yaşananlar, beklentiler, sonuçlar hemen hemen aynı. hatta tüm insanları ortak acıları dedikleri şey bu olabilir. herkes benzer hayatı yaşıyor, yorum farklılığı var. bakış açıcı, o pencere değişebiliyor bazen. garip.
günlerden bir gün her şey yolunda giderken, birden kendinizi uzayın boşluğunda kalmışcasına hissedersiniz. bu boşlukta hissi bilgisayar başında entry girerken buzdolabından bir şey almak için gittiğinizde ama buz dolabının kapısını açtığınızda ne alacağınızı unutmanıza sebebiyet veren histir. dumur olursunuz kalırsınız ortada.
