içini bomboş hissettiğin an... Ne sevgi ne nefret ne özlem ne kızgınlık...sadece anlamsız kocaman bir boşluk... Evli olarak girdiğin bir odadan bekar olarak çıkmanın canımı çok yakacağını düşünmüştüm ama öle olmuyormuş. Zaten herşeyi bitirmiş oluyorsun o noktaya geldiysen yaşadıklarından daha kötü olmadığını farkediyorsun. Özgür , kendi ayakları üstünde duran bir insansan bir de bazen düşünüp ne saçmalıyor diyebiliyorsun. Ben dedim en azından... Üniversite yıllarımdan beri kendi paramı kazandım ama ne olursa olsun kadınsan seni ezmeyi deniyor en sevdiğin bile... Erkekliğini farklı şekillerde göstermeye çalışmak nasıl bir kafa bilmiyorum. Ben sana baktım ve bu ev benim dediği an bitirdim ben. Belkı çok basit iki cümle gibi gelebilir ama 4 yıl verdiğim emeğin aslında boşa çırpınış olduğunu anlamamı sağladı o iki cümle... Sen ben yoktur evlilikte BiZ vardır... Bir olamıyorsa bir taraf istersen sevginden geber olmuyor. Ben yapamadım en azından. Çok mu mutluyum şu an peki ? Hayır ama HUZURLUYUM... Bir ayda 8 kilo verip günlerce yemek yememenin su bile içememenin haftalarca uyuyamamanın ne demek olduğunu yaşadım... Ve o zamanlarda hayattaki en değerli şeyin aslında kendim olduğuna karar verdim... Evet zordur boşanmak... Keske olmasa denilesi durumdur... iyikilerinin keşkelere dönüştüğü dönemdir... Ama olmuyorsa en doğru karardır...
karar aşamasında olduğum, hatta karar verdiğim durumdur. ancak her gün tamam artık diyip eve gittiğimde, çocuklarımı görünce eridiğim, yapamayacağım dediğim olaydır.
üniversitede, 2 ay süren ve boğan bir ilişkinin ardından, 99 yılı mayıs ayında tanıştık. çok güzel başladı ve çok da güzel devam etti. ta ki depreme kadar 1 gün haber alamadım, atladım gittim buldum, evleri yıkılmıştı ancak yaz tatili olduğu için, köydelermiş Allahtan ölen kalan yoktu. çok sevindim sarıldık kaybetmemiştim. ancak kader ağlarını örmeye devam ediyordu. 99 ekim ayı aniden beyin kanamasından annesini kaybetti, çok yıkıldık. okul açıldı geldi, istersen ayrılalım dedi benim kendimi toplamam güç olacak, tabii Anadolu erkeği yapar mı? daha çok sardım sarmaladım.
babası yıl olmadı evlendi, kardeşler biri yurtta, küçük olan erkek kardeşi ile bu çadırda, yaş bende 23, evlilik aklımın ucundan geçmiyor. evlenelim dedim. hemen evlendik. 1 yıl sonra oğlumuz oldu, ufak tefek şeyler var ama her evlilikte olur.
ama özgürlüğüne düşkün kilimanjaronun daglari, kendini boş vermiş sadece ailesi için yaşıyor. bu arada babasını da 8-9 aylık bir hastalıktan sonra kaybettik. bu hastalık süresince hafta içi çalışıyoruz haftasonları Hastahanede yaşıyoruz.
annesi öldüğü için midir? başka nedenleri mi var bilinmez. devamlı annemle, babamla, kardeşlerimle sorunlar yaşanmaya başladı. sorunların hepsi maddi temelli. anan baban kardeşine onu aldı sana almadı, eşit davranmıyorlar. sen kazandığını onlara yediriyorsun. laf aramızda bu süre içinde 3 ev 1 yazlık 1 araç sahibi olmuşuz.yıllar geçtikçe birbirmize olan saygımız bitti, dolayısıyla da sevgimiz de. sen beni anlamazsın senin anan babanda ölsün sen de anlarsın lafları da tüy bitiriyor.
babayı da kaybettikten sonra her tartışmada, vurmalar, itip kakmalar, ağza alınmayacak küfürler, bana anama babama, tartışma sonrası hiç birşey olmamış gibi, seni seviyorum sen benim herşeyimsin, canım cicimler.
son tartışmadan sonra ayrılmak istiyorum, artık kendime olan saygımı kaybettim, kendimi tanımıyorum dedim. o gün bugündür, bazı akşamlar sessiz sessiz oturuyor, bazı akşamlar itip kakıyor, ancak kararım kesin dedim. ancak çocuklarıma kıyamıyorum benden sonra onlara da eziyet edecek biliyorum. yaşadığım olayları ispatlayabilirim. belki ayrılırken çocuklarımı da alabilirim ama onun bana yaptığını ona ve çocuklarıma yapmaya kıyamıyorum.
ps. içimi döktüm, çocuğu olup ayrılmış olanlar ne yapmam gerektiği konusunda yeşillendirirse sevinirim
Allahın en sevmediği helal. Bugün görüştüğüm bir tanıdıkta 6 ay evli kalıp sonra boşanmış. istediğin kadar güzel yada yakışıklı veya zengin ol huy iyi değilse sonu sabır veya boşanmayla sonuçlanıyor. Kişilik çok önemli.
Üç yılın sonunda gerçekleştirdiğim eylem. Bir taraf herzaman daha cesur olmak zorunda. Benimkinde de bu iş bana düştü. Sonunda hissettiğim ve düşündüğüm tek şey "neden daha önce yapmamisim?" oldu. Bir yıldır yeniden doğmuş gibiyim.
Evlilikten maksat; Allah-u Teâlâ'nın karı ve koca arasında yaratmış olduğu meyil ve muhabbet nimetine şükredip, şefkat ve merhamet duyguları ile birbirlerini tamamlamak tatmin etmek ve güzel nesil yetiştirmektir. Bunun için de karşılıklı sadâkat ve itimadın, saygı ve sevginin bulunması ve devam etmesi zaruridir.
Şu kadar var ki, eşler arasında sadakât ve itimat bağları çözülür, küçük ya da büyük anlaşmazlıklar, geçimsizlikler çıkabilir. Âile hayatı endişeli bir duruma gelir, beraber yaşamaları imkânsızlaşır. Onları bu sıkıntıdan kurtaracak ve selâmete çıkaracak hukukî bir imkân aranır. işte bu hâl, meydana gelen huzursuzluğun giderilmesi için evliliğe son verecek bir boşanmanın meşru kılınmasını gerektirir.
islâm dini prensip olarak evliliğin çözülmesini hoş karşılamaz ise de, zaruret zamanında son çare olarak boşanmayı mübah kılmıştır.
Allah-u Teâlâ Âyet-i kerime'sinde:
"Ey iman edenler! Eşlerinizden ve çocuklarınızdan size düşman olanlar vardır." buyurmaktadır. (Teğabün: 14)
Diğer ilgili:
"Allah'ın Helâl Kıldığı Şeyler Arasında, Boşanma Hiç Sevmediği Helâldir."
(Hadis-i Şerif)
"Üç Şey Vardır ki Bunların Ciddisi Ciddi, Şakası da Ciddidir:
Nikâh, Boşanma ve Ric'at (Bir Adamın Boşamış Olduğu Karısına Tekrar Dönmesi)."
(Hadis-i Şerif)
"Eğer Erkek, Karısını Üçüncü Bir Defa Daha Boşarsa,
Bundan Sonra Kadın Başka Bir Erkeğe Nikâhlanmadıkça Kendisine Helâl Olmaz."
(Bakara: 230)
"Allah Hülle Yapana da Yaptırana da Lânet Etsin."
(Hadis-i Şerif)
"Kim Allah'tan Korkarsa, Allah Ona Bir Çıkış Yolu ihsan Eder, Sıkıntıdan Kurtarır."
(Talâk: 2)
herkesin başına gelebilecek bir durum. evlilikler bile güven, sevgi, saygı üzerine kurulu değil ki artık. evlenmiş olmak için evlenince, boşanmak için de aynı acele gösteriliyor.
5 yıllık evlilik ve ardından gelen boşanmadan sonra söyleyebileceğim tek şey; mutsuz hissediyorsanız, boşanmaktan asla korkmayın!
benim gibi başarı odaklıysanız, boşanmayı başarısızlık olarak görüp süreci uzatmanız çok normal. aileniz, arkadaşlarınız, eşiniz dostunuz ne diyecek diye kastıkça kasıyorsunuz. unutmayın, kapılar kapandığında yalnız eşiniz ve siz kalıyorsunuz o evde. buz gibi bir adama/kadına dokunmaktan daha kötüsü yok.
en sık duyduğum cümleler; "çok fazla emek verdim, düzenim bozulacak, sıfırdan başlamak kolay mı sanıyorsun, iyi kötü gidiyor işte daha mı iyi olacak sanki hayatım vs". benim de harika bir düzenim vardı, en iyi semtte yaşıyor, maddi hiç bir sıkıntı çekmiyordum. dışardan mükemmel görünen hayatım (ki bunu facebook fotoğrafları ile de tescilliyorduk), içerde kabus gibiydi. aşağılamalar, küçük görmeler, şefkatsizlik, sevgisizlik ne ararsanız vardı. bu arada üniversite mezunu, kariyeri olan bir kadın bu lafları işitiyordu ve mücadele ediyordu. önceleri kavga ediyorsunuz, sorguluyorsunuz ama bir süre sonra o da bitiyor. artık bomboş bir evde, yapayalnız yaşıyorsunuz.
ben aslında ikinci yılında verdiğim boşanma kararını, kurtaracağım hırsı ile 5 yıla kadar uzattım. şu an gerçekten harcadığım zaman için üzülüyorum. en iyi evlilik terapistlerine gittik inanın, ama oraya giderken bile bir yanım hep bitecek diyordu.
sizden önemli, sizden değerli hiç kimse yok. daha az parayla yaşayın, daha az lüks bir evde oturun, tatillere gitmeyiverin, altınızda araba olmayıversin..huzurunuz olsun yeter! korkmayın boşanmaktan, bunu yeni bir başlangıç olarak görün.
hayatımın en yalnız dönemi, evli olduğum dönemdi. yanlış bir seçim yaptım ve bedelini ödedim, ama bu bedeli ödemekten korkmadım. iyi ki yapmışım.
