futbolda sık sık görülen "bu gol de kaçar mı be" dedirten olaylardır. bomboş kaleye adamlar zorlasa dışarı vuramayacakları pozisyonlarda dışarı atmayı becerirler genelde.
yıl 2000. orta okul bitmiş, lisede canımız sıkılıp, ergen triplerinde geziniyoruz. okulda bulunmaktan pek memnun olmayan ben, her kaçış fırsatını çok iyi değerlendiriyorum. ortaokul hazırlıktan beri büyük abilerin arasında futbol takımında oynamanın yanında enstrumanlara el atıp grup kurmuşum, okul konseri yapıcaz diyerek derslerden yırtıp prova alıyorum. bir yandan okulun beceriksiz ve komik tiyatro ekibinin dekor taşıma, sahne ışık, getir götür ne ararsan her türlü işinden sorumlu hale gelmişim.
arada sırada şampiyonlar ligi maçı izlicez diye müdür yardımcısı hocamızın yanına gidip, " hocam biletler kara borsaya düştü, stadın önüne erken gitmek lazım" diyerek izin yırtıyorum, resim dersinden bile kaçıyorum, o derece. ama asıl uğraş müzik ve spor. hem eğleniyoruz, hem kaytarıyoruz.
senelerdir takımda olan, son sene takım kaptanlığını yapan ben, bir kaç densizin katakullisine gelip hocanın gözünden düşmüş, ilk onbir bile çıkamaz olmuşum. gururuma dokunuyor tabii. 5 yaşından beri kulüpte oynamışım, yaş grubumun il karması kaptanlığını yapmışım, milli takıma davet almışım. ama götü boklu okul takımında yedek bekliyorum. olucak iş mi.
herneyse, artık bana idman saatleri, takım toplantısı zamanları söylenmez olmuş, derslerden de yırtamıyorum. kendi çabamla takipteyim. yine de takımdayım.
kuralar çekiliyor, maçlar başlıyor. son 4 senenin finalistiyiz, iddialıyız tabii. ilk maça çıkıyoruz, kulübede oturuyorum, maçı izliyorum. bok gibi sıkılıyorum, "hadi al artık beni" diye içimden sayıklıyorum. teknik direktörümüz okulun beden eğitimi hocası, futboldan bir haber. biri sokmuş aklına 4-1-3-2 diye, "ön liberolu oynicaz , koşun oğlum, koşuunn" diye taktik veren, öğle tenefüslerinde kaçanları minibüsü ile takip edip, hepsini toplayıp okula geri getiren bir adam *.
ilk maç kötü gidiyor, 1-0 mağlup durumdayız, kalmış 4 dakika. hadiii hadiiii diye sabırsızlanıyorum. sonunda sapık antrenör bana dönüyor, soyun oğlum, gir oyuna diyip oyuncu değiştirme kağıdını yazmaya başlıyor. hah diyorum, 4 dakika da bir şeydir. hemen eşofmanımı çıkarıyorum, tekmeliğimi takıp bağcıklarımı iyice sıkıyorum.
orta saha çizgisi ile taç çizgisinin birleştiği noktada bekliyorum, hava buz gibi, saha çamur, yağmur yağıyor. beş senedir aynı formaları giyiyoruz, zaten uzun boyluyum, o yaşlarda da gelişiyor insan. şort 70lerin brezilya milli takımı şortu kıvamında. hakem değişikliği işaret ediyor ve oyuna giriyorum. oyuna girer girmez ters kanatta taç atışnı kullanıyoruz, arka direk bomboş duruyor, başlıyorum danalar gibi koşmaya, top oraya gelicek, kesin gelicek, hep gelir zaten. ceza sahasına vardığımda üstüm başım çoktan çamur olmuş bile, kaleci ön direkteyken top arka direğe doğru seke seke geliyor.. tam da benim olduğum yere! kalenin 6 metresi bomboş duruyor, top geliyor.. yanımda kimse yok.. seke seke gelen topa ters ayakla vuruyorum, top direk dibine gidiyor, gidiyooor veeeeee...
dışarıda!
önce seyircilerden bir kahkaha, yuuuhh sesleri, arkasından yedek kulübesinden küfürler kulağıma kadar geliyor. kaleye sırtımı dönüyorum. sırıtıyorum. takım arkadaşlarım görüyor beni. şu sürekli kazık atmaya çalışanlar hani. hala sırıtıyorum ben. yürüye yürüye pozisyon almaya gidiyorum. iki dakika sonra maç bitiyor. mağlup oluyoruz. soyunma odasına giriyorum, kimse suratıma bakmıyor. ben de kimseye bakmıyorum zaten. sorun değil. üstümü değiştirip, çantamı alıp çıkıyorum. bir daha da takımda oynamıyorum.
