gidenlerin arkasından bakmak gibidir. medivenler, bitmeyen inişler çıkışlardır, ne zaman baksam bir parça ayrılık anımsatır bana. ya ben hep gidenlerle karşılaşıyorum ya da gelenleri görmüyorum. koşarak çıkarım merdivenleri, dayanamam o ayrılığın üzerinde yürümeye. benim merdiven fobim var, benim çıkışlara isyanım var.yedinci katta oturmakla bir alakası yok bunun, baktığım zaman duygularım yoruluyor. sonrasını hatırlamıyorum, o sırada kafayı çekiyorum; kaldırımların bir hüznü var da merdivenlerin yok mu, bence var. yükselip biranda düşmenin hüznü hiçbir şeyde yok!
bi' tekerlekli sandalyeden dünyaya bakıyorsun. her şey yeterince engelken, insanların daha da üst katlara çıkmak için kullandığı yapıların nasıl alt düzey bi' fikir olduğunu o an anlıyorsun. boş görünen gözlerle merdivene bakıyorsun. o, aslında insanlığı yansıtan aynayı karşında gördüğün an. boş bakışların merdivene değil. sadece durup çaresizliğin kenarında biraz daha güç topluyorsun kendine. insanlar üstlere çıktığını zannederek toprağa gömülüyor, sen orada kalarak dünyayı en yukarıdan gören insan oluyorsun.
