Hoş bir anıdır kendisi, lise, ortaokul yıllarından kalan. Herkesin sınıfı "hababam"dır, herkes yaramazdır, özellikle de boş derslerde. Ve bir tarafını köreltmek zorunda kalmıştır öğretmen "hayat kavgası" nedeniyle. Köyünden yola çıktığında, ardından el sallayan babası, çocuğunu okutmak için satmıştır son tarlasını.
O zamanlar...
Hayatın zor olduğu, bilginin tuşların ucuna düşmediği, geceleri kitaplarla uyunduğu o zamanlar...
Ve boş dersler, kağıt parçalarını tükürüğümüzle ıslatıp arkadaşlarımızın yüzüne attığımız, ilk aşklarımızın sıralara kazındığı, üstünde arı resmi olan, pembe, yeşil silgilerin kokusunda geçen boş dersler... işte o dersleri dolduran, ismini unuttuğum öğretmenim. Arabesk dönemlerin, üstüne bozkır gibi çöken notalarla doldururdu boş derslerimizi.
Şişko, bıyıklı, bildiğin anadolu insanı, öğretmen olana kadar çobanlık yapmış, elleri nasır bağlamış tarla bellemekten. Hayat bir yanını köreltirken, mecburiyetten dinledik seni, sonra sevdik ansızın giden o sesleri.
