evde kös kös oturmaktasınızdır canınız bişiler atıştırmak istemiştir pasta tatlı çikolata dondurma gibi ama tabi bulmak mümkün degildir kesin dondurma kabının içinden dünden kalan yemek konmuştur ve uzuncaa bi süre dolaba bakıp durulur efenim.
serinlemek için düşünülmüş mantıklı bir faaliyettir. tabii serinleme amacına ulaşan kişinin düşünme etkinliğini bırakmasıyla ana faaliyete boş boş bakmak kısmı da eklenir. sonuçta buzdolabına boş boş bakan bir insan elde edilir. özellikle yaz aylarında böyle insanlara her sokakta rastlayabilirsiniz. yüzündeki solgunluktan ne sıklıkla buzdolabına kafasını soktuğunu tahmin edebileceğiniz insanlardır.
boş boş sabahtan beri baktığım bu başlığı hatırlattı. ben bunu çok yapıyorum da şaşırdım tek olmamama heralde... hayır bir de bunalımdaymışım onu öğrendim. depresyon belirtisiymiş.
- anne ben depresyona girdim!
+ bilmediğin yerlere girme demedim mi ben sanaa!!!
- offf! yiycek bişey yok bu dolapta!
+ kapat ozaman kapağını!
bu benim annemdir efendim. 'anneeee canım çok sıkılıyo off!' diye de gidersiniz ama kapak niteliğinde 'sıkı can iyidir kolay çıkmaz...' cevabını alır oturursunuz. yemek şevkim kaçıyor sadece boş boş bakıyorum sonra işte dolaba...
boş zamanlarda yapılan rutin bir eylemdir. insanın yüzüne hafif bi soğukluk gelir. hava almış gibi hissedilir. sonunda bir bardak su doldurulur, içilir ve bu işkence anları sona erer.
muhtemelen 2-3 defa tekrarlanan eylem. çünkü zaten kafan bir yiyecek varsa saniyeler içinde onu dolaptan kaparsın. ama sadece "birşeyler yiyesin geldiyse" sürekli dolabı açıp kapatırsın.
