film, dizi, tiyatro vs. sahneleridir. benim paylaşmak istediğim iki sahne var beni etkileyen.
ilki the last of mohicans (son mohikan) filminde; sevdiği kadını kurtarmak için onlarcasına karşı tek başına çıkıp ölümüne dövüşen ve sonunda yenilgiye uğratılıp uçurumdan aşağı atılan adam ve onun peşinden aşağı bakıp atlayan kadın sahnesi. bu kadar soylu bir hareket olamaz. esir olsa da önünde yaşama ihtimali bulunan o kadın kendisi için canını veren adama borcunu bu şekilde ödedi. gerçekten bu kadar duygu yüklü bir sahne olamaz. arka fondan da müziği veriyorlar tabii. benim boğaz sen bir şiş, sen bir yutkunama görmen lazım. yapması gereken de oydu bence ve ben olsam ben de öyle yapardım! ayrıca buraya bir not düşeyim: adamın ona vurgun olduğu belliydi ama kadın daha kendi duygularını bilmiyor gibiydi yani adama aşık olmama ihtimali vardı işte buna rağmen atladı o.
diğeri ise; leyla ile mecnun dizisinde; hapise düşen yavuz uzun zaman boyunca (1 yıldı galiba) kendisine neden kimsenin ziyarete gelmediğini düşünüyor ve üzülüyordu. en iyi arkadaşları, dostları ismail abi ve mecnun bile gelmemişlerdi. sonra yavuz hapisten çıktıktan sonra mecnun'un peşine takılıyordu ve onu mezarlıkta dikizliyordu. mecnun mezarın başından kalktığı zaman mezar taşında yazan o ismi görüyordu 'leyla yılmaz'. o zaman yavuz her şeyi anlamış oluyordu ve bir anda mecnun kardeşini affetmeyi bırak onun haline acır oluyordu. ve tabii ki yine arkadan müziği koyarlar. sanki biri ağzıma vermiş gibi kötü hissetmiştim, boğazım düğümlenmişti.
parker'in öldükten sonra hachiko'nun defalarca istasyonun önünde beklediği ve efsane soundtrackin girdiği sahne. hachiko ben gerçekten seni aşamıyorum ya.
