size büyük güç, büyük sorumluluk yükleyen esnaftır.
normalde sakız çiğnemem, o gün sakız çiğneyeceğim tuttu. bizim semtin bir büfesi işte, girdim. tipik büfe işte ya; kapı önündeki cipsler güneşten sararmış, her yer püsküt kokuyor falan.. neyse naneli sakız alayım dedim. para bozdurmak için değil, gerçekten çiğnemek için. aldım, beş lira çıkardım, parayı uzattığımda adamın bakışı "bacım naptın ya" bakışıydı zaten. benim çantada da bir kuruş bozuk yok ama adamı inandırmak için kurcalıyormuş gibi yaptım; adam da kasaya bakıyor tabi. yok bozuk, onda da yok bende de. "sonra verirsin abla canın sağolsun" dedi. "teşekkürler" dedim ben de, sakızla birlikte çıktım gittim. falı okumadan attım kağıdını; yere değil, çantada biriktiriyorum çöpleri ben..
neyse içime oturdu tabi. kimseye beş kuruş borcum olmayacak, öyle bir insanım. ertesi gün "büfeye gideyim ordan da markete uğrarım" planı yaptım ve gittim. çok güzel bir durum, "vay be şu kadarcık borcunu bile bekletmedi" diye düşünecek adam. girdim büfeye, dünkü adam yoktu. çırağı mı dostu mu bir başka adam vardı onun yerine. "dünden borcum vardı" diyerek verdim, "sağol abla" dedi; bu da abla dedi lan bana.
güzel durum da, kapıdan çıktıktan sonra insanın içinde bir şüphe oluşuyor tabi "borcumu verdim de bu dallama kesin patrona söylemeyi unutacak." diye. öyle olsa durum kötü. tekrar gideceksin büfeye, çatur çutur alışveriş yapıp parasını verip çıkacaksın. adam yüzüne "borç vardı abla" ifadesiyle bakacak, sen de "bakma la bana ben senin elemana verdiydim" ifadesiyle..
