cocuklugumun gectigi konyanin kazasi.
sirin huzurlu bir yerdi, herkes birbirini tanir ugursuzluk olmazdi. dunyayi gezdim ama 20 yil olmus daha donup tekrar goremedim. icimdeki ukte! gelicem gorecegim ama korkuyorum ya aglarsam gezerken. simdi new york da vatanimdan binlerce mil uzakta hala o gunleri ariyorsam...
insan dogdugu yerde yasamali ve olmeli. yoksa kalbinin parcalarini farkli cografyalarda farkli kisilerde birakiyor, gonul yarasida hic gecmiyor. surekli dusun dur simdi ne yapiyordur peki ya digerleri nasildir? sor sor bitmez
keske hic bozkirin disina cikmadan bu yasa gelseydim tek bi kizi sevip onunla evlenseydim hic aci cekmeden yasasaydim. Herkes beni ben herkesi tanisam...
baska insanlar farkli cografyalar, hepsi ac gozluluk
halbuki cennet orada konyanin kazasinda
sana bakmak, garip bir şeydir bozkır.
kim, neyi görmek isterse onu görebilir sende...
senin sarında, senin bozunda bir şeyler saklıdır bozkır.
kıraç gözlerinle bakar gibisin insan ruhunun derinliklerine.
bir yitiğin boşvermişliği dursa da dudaklarının kıvrımında,
heybesinde topaç, ekmek ve divan taşıyan bilge gibisin...
sen bozkır,
sen benim annem...
sen benim kumral tenim...
kalabalıklarda suskunluğum,
hazzın doruğunda gözyaşımsın...
kederimsin; kaderimsin...
