saygıyla bozaya bağımlı olan kişidir. bir tutkudur. yaklaş az anlatayım. 7-8 yaşlarındayım, babam eve bidonla boza almış. evet bidon. hani 5 lt. likler var ya küçük onlardan. tabii bir bardak verip bidonu sakladılar. ilerleyen saatlerde herkes bir şeylere dalınca benim arama çalışmalarımda başladı.
enteresan yerlere saklarlardı çünkü ben bir şekilde bulurdum. bu sefer biraz daha uzun sürdü. hemen aldım bardağı ve bir bardak götürdüm sonra dedim hazır bulmuşken bir bardak daha içeyim, onu da hüplettim. hadi 1 tane daha derken sonra annemin sesini duyar gibi oldum meğer ben bayılmışım. mide fesadı mı ne diyorlar onu geçirmişim. beni bulduklarında yanımda boş bir boza bidonu varmış. dudaklarımda ve parmaklarımda da boza.
sevdiğim şeylerin içine etmeyi iyi bilirim kısacası. aklıma geldi işte. onları bitirirken çok sevmekten asıl kendime zarar veririm.
evet ben, kış mevsiminden nefret edip yine de bana kışı beklettiren ve epey keyiflendiren içecek, bu aralar lüks oldu ama leblebinin kilosu 40 a dayanmış.
ankara'da evlerin soba ile ısındığı günlerde, kar yağarken karanlığın içinden gelen "boz boza akman'ın boza" sesi duyulur duyulmaz leblebiler hazırlanır, paltolar giyilir, atkılar atılır, potinler ayakta kapının önüne çıkılır, buharlaşan nefeslerle birlikte yavaş yavaş akan bozanın evden getirilen tası doldurması beklenir, parası verilen bozacı uğurlandıktan sonra bir koşu eve girilir ve sobanın başına çökülürdü...
