istanbul'da şu sıralar sık sık görmeye başladığım manzaradır. boyacı çocuğun sandığı kırılmış, boyaları dökülmüş ve eşyaları sağa sola savrulmuştur. çocuk üzgün bir vaziyette bir köşede çökmüş kalmıştır. ilk gördüğümde üzülmüştüm. hatta iş kıyafetli bir kadın eğilmiş yardım etmekteydi. daha sonra esentepe, taksim ve dolmabahçe'de de aynı manzaraya şahit olunca bunun akıl almaz bir kurgu olduğunu ve duygu sömürüsünün sistemli bir şekilde ne boyutlara ulaştığını anladığım hadisedir. bu çocukları kim eğitmektedir onu bilmemekteyim.
hayata dair iç burkan detay olarak insanları sömüren karenin öznesi olmuş çocuktur.
başlığı gördüğümde "ulan edebiyatınızı başka yerde yapın, sanki çok önemsiyosunuz çocuğu da sözlükte vah garibim yazık diyosunuz" diye düşündüm; tek fesadın ben olmadığını fark edince ya da fesat olmadığımı görünce sevindim.
çocukla ilgili bir şey söyleyecek olursak; doğal olarak üzülmüştür lakin kendisi gemisi batan armatör değildir. "hay ananı skiyim be of" diye küfreder, aksırır tıksırır, sonra hal çaresine bakar.
genellikle bir apartman kapısında ağlayan veya sessizce oturan çocuktur. neden kırarlar ne ister anlamam. bırak çalışsın çocuk, hırsızlık mı yapsın yani?
geçen yaz sirkeci gar'ı karşısında ki üst geçitte karşılaştığım(ız) 10 ya da 12 yaşında ki çocuktur. ilk defa gördüğümde içim acıdı birşeylere isyan ettim, boyalarını toplamaya çalıştım onunla konuştum ve o na hiç te fena bir miktar olmayan para verdim.
ertesi akşam yine aynı manzarayla karşılaşınca "himm" dedim. bu duygu sömürüsü içeren bir kurguydu.
işte bu ülke bu millet dedim, daha bu yaşta bu sahtekârlık..... bugünün küçüğü yarının büyüğü, geleceğimiz !
