hepimizin zaman zaman hissettiğidir. bir şey eksiktir. bu aşk, sevilen bir iş, aile..bazen de hepsi vardır ama hayatınız tekdüzedir. her gün birbirinin tekrarıdır. bir boşlukta sallanır, tutunamazsınız. çok kötü bir histir.
böyle hissedince bir sırt çantası, yol ilaç gibidir.
bircok nedenden dolayi yasanabilecek bunalti ve bosluk hissidir. sevgilisinden yeni ayrilmis bünyenin icinde bulundugu durumdur. kendine gelememe durumudur, hicbir seyden tat alamamadir, sirf yasamis olmak icin yasamadir.
Bu aralar anlamsız gelsede bu boşlukta boğuluyorum bu hisse kapılan yanlızca ben degilim eminim aşık olmak istiyorum bazen sonra yok ya diyorum bazen çıkıp sokaklarda dolaniyim diyorum ondanda vazgeçiyorum öylesine yaşıyorum bitmiyecek bir paradoks icerisindeyim . ( bu entry kenarda dursun iki üç sene sonra bakarım ) .
terk edip giden, eski sevgili statüsüne zor da olsa kavuşturulup eksikliği sindirilmeye çalışılan sevgilinin ardından yaşanandır. depresyon öncesidir, hayatın boş gelmesidir. intihara en çok meyilli olunan zamandır sevgili terk ettiyse. sanıldığının aksine bu zamanda edilen intiharların sebebi "terk edilmek" değil, terkin akabinde boşlukta hissedip yapacak tek bir şeyi kalmamaktır. yani giden kişi intiharı tetiklemiş olur, intiharın sebebi "kız" olmaktan çıkar.
zaten bir yıldır depresyonda olan garip kişileri pek etkilemez, sıradandır.
olumsuz etkilerin biraraya gelmesi sonucu, kisinin ruh halinin ne yapmak istedigine karar verememe durumudur.
bunye, hicbirsey yapmak istememek seklinde tepki verir bu tip durumlarda.
her zaman olumsuz etkenler ile ortaya çıkmaz. aslında kendini boşlukta hissetmek, hayatın arkasını görmeye başlamak demektir. hayatın korkunç durağanlığını; arkadaşlar, gülmece, televizyon, hobiler, konuşmak, sevmek ve bunun gibi kendini oyalayıcı şeylerden uzakta kalarak hissetmektir. kimi zaman isteyerek, kimi zamansa çaresiz.
felsefe ve uzantıları, yazmak, bilgelik ve sarhoşluk belki de bu yolda en samimi tutunaktır; sizi ara yollara saptırmadan, dosdoğru yüzünüze çarpar boşluk hissini. yine de pek çok insan katlanamaz boşlukta durmaya, boşluğa benzemeye. yüze yapılan makyaj gibi hayatlarını ne kadar çok katmana boğarlarsa, hayatlarının da o denli yaşamaya layık olduklarını düşünürler. böyle düşünürler, çünkü tersi durumunda egoları sallanır. ego ise asla ve asla kişi için şakaya alınacak bir iş değildir. bir nevi 'ben'lik putudur ego.
kendini boşlukta hissettikçe birikir insanın içi. düşünceler duygu olur ve ağzında kelimeye dönüştüğü anda ise bozulur, sihri kaçar; sizi "kaybeden edebiyatı" yapmakla suçlatır. halbu ki duygu, içinizdeki boşlukta hiç de kaybeden edebiyatı değildir. gece gibi gerçek, duvar gibi önünüzde durmaktadır.
'ben' vardır ve bir de 'boşluk'... gerisi laf torbası. gerisi yaşanmış olayları güneşin altında hiç bıkmadan tekrarlamak. vazgeçmeyip boşlukta kalmak ise hiç şüphesiz ki azizlik değildir de nedir?
