mustafa kemal atatürk, çok önemli ve dünya tarihinde eşine rastlanması mümkün olmayan bombasırtı olayını şöyle anlatır:
"karşılıklı siperler arasındaki mesafe 8 metre, yani ölüm muhakkak. birinci siperdekilerin hiç birisi kurtulmamacasına şehit düşüyor. fakat ne kadar imrenilecek bir soğukkanlılık ve tevekkülle biliyor musunuz? bomba, şarapnel, kurşun yağmuru altında öleni görüyor, üç dakikaya kadar öleceğini biliyor ve en ufak bir tereddüt bile göstermiyor. sarsılma yok, okuma bilenler kur'an-ı kerim okuyor ve cennete gitmeye hazırlanıyor. bilmeyenler ise, kelime-i şehadet getiriyor ve ezan okuyarak yürüyorlar. sıcak cehennem gibi kaynıyor. 20 düşmana karşı her siperde bir nefer süngü ile çarpışıyor. ölüyor, öldürüyor. işte bu türk askerindeki ruh kuvvetini gösteren, dünyanın hiçbir askerinde bulunmayan, tebrike değer bir örnektir. emin olmalısınız ki çanakkale muharebelerini kazandıran bu yüksek ruhtur."
Bu cephede mesafe 8 metreye kadar düştüğü için her iki taraf askerleri de siperden kafasını kaldıramaz hale gelmiş, dolayısıyla da el bombaları konuşmaya başlamıştır.
ingiliz askerleri devamlı türk siperine el bombası sallamakta, anlaşılmaz biçimde bu el bombaları gerisin geriye ingilizlere gönderilmekte ve ingiliz siperinde patlamaktadır. Sonradan anlaşılır ki türkler adeta kaleci gibi bombaları elle yakalamakta ve geri fırlatmaktadır.
Başta bu şekilde ingilizlerin çok zayiat vermesi sağlandıysa da, akabinde ingilizler olayı çözmüş ve bombaları pimini çekip yeterince (7-8 saniye) beklettikten, yani türklerin elinde patlayacak duruma getirdikten sonra atmaya başlamıştır. ne yazık ki bu noktadan itibaren biz de çok kayıp veririz.
Kaynak gelibolu alan rehberimiz metin uluköylü.
Yani şimdi düşünüyorum, el bombasını yakalayıp geri gönderen milletin yerli kaleci yetiştiremeyen evlatları... ne diyebilirim ki...
