osmanlı'nın kuruluş dönemlerinde "nökerlik" anlayışı hakimdir.. nöker, can yoldaşı, hadim, arkadaş anlamına geliyor. yani bey ve yoldaşları anlayışı mevcuttur.
mesela mihaloğulları ve çandarlı (esasen candar olan bu kelime, "can koruyan" yani sultanın koruması anlamına gelir, askeri bir karşılığı da mevcuttur) aileleri, en başlarda aşağı yukarı osmanoğulları kadar etkilidir.. bunun dışında, kuruluşa yardımcı olan beyliklerin aileleri, ertuğrul ve osman bey yoldaşları falan derken; iktidarın bir ölçeğe kadar paylaşılması durumu osmanoğulları için hassas bir sorun haline gelmiştir.
ne hikmetse mihaloğulları'nın devlet kademesinde bir türlü silistre sancakbeyliği rütbesini geçememesi ve istanbul'un fetih süreciyle beraber çandarlılar'ın bir daha yönetimde yer almamasıyla birlikte iktidar tekilleşmiş fakat merkezileşen otorite anlayışı, haliyle bir tek sarayla sınırlı kalmamış ve ülkeye de etki etmiştir. yeni yönetim düzeninin merkeziyetçi ve halktan bir ölçüye kadar kopuk olması; hala erlik, yoldaşlık, yiğitlik davasındaki türkmenler'in alışabildikleri bir şey olmamıştır.
yani aslında paranın ayarının düşmesinden, vergi salınmasına, asker toplamadan bilmem neye kadar, karar mekanizmasında yer almadıkları sorunların vatandaş olarak fatura edildiği kesim olmak yerelde hep bir huzursuzluk yaratmıştır ama "devlet bizi yenemez, dağlar bizimdir, ovalar bilmem nedir, tüfek icat olundu, mertlik bozuldu" tiradları falan, bir yere kadardır..
