küçükken köyde kuşlara kapan kurardık.bu iş tabi kışın genellikle karlı havalarda yapılırdı.sebebi ise soğuktan aç kalmış ve yem bulmaya çalışan hayvanı avlamanın kolay olmasıydı.ava giden avlanır prensibi burada da geçerli.bu kapan içinde çeşitli kuş yemleri (solucan, buğday vs.) bulundurur ve etrafı da kardan temizlenerek kuşların görmesi ve cezbedilmesi sağlanırdı...kapan dediğim de şöyle bi şey: yere yuvarlak, derince bir çukur açılır ve dallardan yapılan 3 adet parmak büyüklüğünde düzenekle, açılan çukuru örtecek şekilde ve yassı yapıda bir taş veya ağırca bir tahta parçası kullanılır.yem çukurun içine tespit edilir.bilenler bilirler bu kapan olayını.basit bir düzenektir.kuş geldiğinde yemi görür ve çukurun içine dalar.düzenekler yassı taş ya da tahtanın çukuru kapatmasını sağlar.kuş da kapanın içine kısılı kalır.kapan çaktı denir bu olaya.kapanı izlemeye falan gerek yoktur.kurulan kapanlar günde 1-2 defa kontrol edilse yeterlidir.zaten içindeki kuş büyük ihtimalle 2-3 gün daha yaşar.kapan çakmışsa yassı taş ya da tahta hafifçe aralanarak el içeri sokulur ve kuş yakalanır.bu olay böyle...eee konuyla ne alakası var...
herkesin kapanları ayrı mekanlarda ayrı yerlerde olur.bunda da bi racon vardır yani.velhasıl fırlamalardan bi tanesi gıcık olduğu birinin kapanlarını dolaşır ve kuşları alır...sonra bi güzel kapanlarının içine zıçar...hatta kuşun kuyruk tüylerini de hafiften görünecek şekilde kapana kıstırır.sonra erketeye yatar ve izlemeye başlar.
diğer eleman gelir nihayet.tabi kuşun tüylerini gördü ya hemen daldırır elini...kuş yerine yumuşak bi şeyle karşılaşır doğal olarak.dışarı çıkarır elini merakla.offfff...bi bakar ki boktur eli bileğine kadar.elini temizlemek için gayri ihtiyari savurur.ancak eli taşa çarpar.hava soğuk!bi yandan eli acımış bi yandan da donmaktadır zaten.ve beklenen hareket: o refleksle elini ağzına götürür.işte o an; bu andır.bok kokan hareketler bunlar...bırak bok kokmayı "bok yiyen hareketler bunlar"dır.
