bugün bohem kişiliğimden sıyrılıp halka karışmaya karar verdim ve bir güdüyle güdülendim. evet halk beni seviyordu, anlamıştım, öyle hoş ve yumuşak geçişli göz kontakları kurdum. sanki her evin bir kızı, bacısı ya da bazı gönülleri feth etmiş bir hatundum. evet şekilsel olarak bohemliğimden bir zerre kaybetmemiştim. özgün saç modelim, rüzgarda dağılan salvarım ve nerdeyse çatala inen bluzumla bir anadolu ekolü bohem tarzımı çakıyordum her köşe başına. evet beni çok sevdiler, herkese gülümsedim, kırışıklarım bi gömlek daha arttı, kaz ayaklarım galeyana geldiler ama umursamadım. " artık bu kadar bohem olunmaz ki canım " tavrımla gidip evime kanepe ile yemek masası aldım. evet belki gazete üzerinde biber kemirdiğim günleri özleyecektim, üzülmedim mi üzüldüm. ama kaçış yoktu sınıfıma özgü yaşam tarzına biraz da olsa yaklaşmalıydım. şimdi kanepenin üzerinde tv izleyip yemek masamda yine bir biberle meşgul oluyorum. bu eylemlerim bohem piramidinin ortalarına tekabül ediyor sanıyorum.
