anne ile babanın resmen ayrılmasının; çocukların gelişimleri, psikolojileri ve sosyal yaşamları vs. üzerine etkileridir.
örnek:
anne babası boşanmış çocuklar, buna bağlı olarak; korku, anksiyete, üzüntü ve uyku problemleri yaşayabilmektedirler. sevgi eksikliği, kaybedilmiş özgüven ve duygusal eksiklikler söz konusudur.
Kesinlikle ne durumda olursa olsun kişilik bozukluğu, dengesizlik, ani oluşan duygular.
Bunlar hep oluyor. Annesi babası ayrı olup normal bi çocuk henüz görmedim.
bir psikolog olarak*:
her zaman kötü etkileri yoktur boşanmanın çocuklar üzerinde. her boşanma çocukta travma yaratmaz ki evlilik ilişkileri dahilinde bazen çocuk için faydalı olan, onu daha iyi hisettirendir boşanma. tabii bu süreçte çiftlerin çocuğa ve birbirlerine olan tavrı da çok önemli.
bir boşanmış anne baba çocuğu olarak*:
ağzıma edildi. sinir krizi de geçirdim. babamdan nefret de ettim. bir ailenin sorumluğu üzerime kaldı. kardeşim etkilenmesin diye yine ben çaba gösterdim. babamla kardeşimin annemla babamın ve hatta kardeşimle annemin arasında hep aracı kaldım. son sınıfta inadına okulu bıraksam mı dedim. sarhoş oldum, ağladım zırladım. depresyona girdim.
sevgilimle olan ilişkimi mahvettim, erkek değil mi triplerine girdim, çıkamadım. aile kurma ihtimalinden bile çok korktum, korkumu yenemedim, yenemiyorum. babamla annem bile boşandıysa herkes boşanır bea dedim. akrabalarımın hepsinden koptum. ağladım zırladım.
ve hala atlatamadım.
edit: ahaha psikolog kelime olayla daha az ilgili. öbür kelime'yi ise zor durdurdum. komik(!)
öncelikle anne ve baba ilgi vb. eksikliklerini parayla doldurabileceklerini düşünürler. söz konusu çocuğa pahalı hediyeler alınarak çocuk şımartılır ve doldurulması gereken eksikliklere yenisi eklenmiştir.
boşanmanın çocuklar üzerine etkileri tamamiyle aileleriyle alakalıdır. boşanmış olup çocuğundan ilgisini eksiltmeyen nice ebeveynler var , aksi daha sık görülse de.
işe şuradan başlayacağım; öncelikle çocuğa bu konuya yorum yapma hakkı verilmiyor nasıl olsa biz evlendik biz boşanıyoruz peydahladığımız aramızda git gel yapsın modunda genellikle boşanan çiftler. O işler öyle olmuyor işte. neyse bu çok uzar gider burasını pas geçiyorum. şunu söylemeliyim ki ebeveynleri boşanan çocuklarda büyüdüklerinde güven ve öz güven problemi kesinlikle oluyor. ya karşısına çıkana güvenemiyorlar sallantılı ve şüpheci bir şekilde ilişkiye başlıyorlar kıskanıyorlar, paranoya yaşıyorlar ya da sanki anne/babasının eksikliğini ona veremediği değeri başkasında bulmuşcasına ilişkiye sıkıdan sıkıya tutunuyorlar, karşısındaki ilgi gösteren sevgiliye tapar hale geliyorlar. yani ya evlenip muhteşem bir yuva kuruyorlar ailesinin ona veremediklerini çocuğuna fazlasıyla vermenin peşinde koşturuyorlar ya da güvensizlik yaşadıklarından insanları deniyorlar daldan dala bu da karşı taraftan bakanların gözünde bu yollu, nerden geldiği belli bunla olmaz ambiyansı yaratıyor. nedense hiç kimse o çocukluğundaki masumiyetin neden çökertildiğini kırılganlıklarının nedenini dönüp de öğrenmek istemiyor. herkes bir ön yargıyla gelmiş gidiyor.
şu su götürmez bir gerçektir ki aileler anlaşamıyorsa sırf çocuklar kötü etkilenmesin diye bir arada kalıyorlar ve ortaya psikolojisi bozuk bireyler türüyor iyilik yaptıklarını sanıp çocuklarına köstek oluyorlar. oysa ki ayrılsalar o çocuk düşe kalka zaten bu hayatı öğrenecek, bir yerlerde eksikliği bile olsa sağlıklı bireyler yetişecek hırslı çocuklar olacaklar ailesinin ne yaptığına iyice bakarak onlar aynı hataya düşmeyecekler güçlü bir birey kalacaklar. etkileri yok etmek bu olayları yaşayan çocukla ilgilidir.
