Kendini günlük tutuyormuş gibi hissetmesi gereken yazardır. Hiç sorunu yoktur ne güzel işte. Kim okuyacak kim görecek bunları gibi dertleri yoktur içinden gelenleri söyler. Döktürür de döktürür. En iyi yazarlar en iyi şairler yalnız insanlar değil midir zaten?
En büyük avuntusu; ben aslında günlük yazıyorumdur. Gerçek Motivasyonu neyse artık yılmadan yazmaya devam eder, milletin çok şeyindeymiş gibi kendini anlatır, yaptığı yemekleri, el emeklerini, gördüğü yerleri paylaşır, arada bir felsefe yapar.
benimdir. okunsun diye yazıyorum, bloga giriliyor da, ama 2-3 sayfadan fazla tutan metinler sonuna kadar okunmuyor. Genel rağbette kendi çapımda, en fazla bir yazıya 20-30 kişi girer başlık çok ilgi çekiciyse. Ciddi manada okuyup geri dönüş yapan ise 3 kişi civarıdır.
yalnızlık dediniz de, yalnız olmak isteği de beter bişey. ilk kez bu istek kaç yaşımda oldu bilmiyorum. o kadar küçüktüm yani. ancak sonrasında hep oldu. kalabalık bir ortama girdiğimde bile kendimi yalnız hissettim. benimle konuşma çabası içine giren insanları geri çevirdim. yazdıklarımı kendim için yazdım. yazdığım zaman rahatladım. yazdıklarımı belki kendimi geliştiririm düşüncesiyle, aslında beni yazma konusunda teşvik eden bir forum sitesinde paylaştım. kendimi başkasına beğendirme çabası içinde yaşamadığım bir hayatım var. şuan da sürüp gidiyor. neyse, yakın geçmişe dönelim. sonra bir baktım ki beni olduğum gibi(tipsiz, aksi ve huysuz) sevip kabullenenler var. hem de hiç mecburiyetleri olmadığı halde. hem de onlara hiçbir faydam dokunmadığı halde. aile veya akraba değil bu. arkadaş sadece.
ayrıca ben ne kadar huysuz, aksi ve tipsiz olsam da, sebebini anlamadığım bir şekilde kimisine şirin görünüyormuşum. bu beni rahatsız eden bişey.
bu tek başınalığın olumlu yanları mı? içinde fesatlık olsa bile sadece kendine zarar verirsin. başka kimseye zararın dokunmaz.
