umutlarımız, ailemiz, sevdiklerimiz vs ve bütün bunların ışığı olarak tutulan kendi kendimize olan saygımız ve sevgimiz aslında. çünkü ne olursa olsun hayat yaşamaya değer.
insanlardan, kötülüklerinden, yanılmaktan, anlamsız yarıştan, her gün aynı şeyleri yapmaktan, yeni insanlar tanımaktan ve kölelikten o kadar sıkıldım ki yaşama amacım sadece sevdiğim insanlara bir kere daha sarılabilmek. Onlar var olmasaydı sanırım ben de var olmayı beceremezdim. Onlara tutunuyorum. Ye iç kazan. Kazanmak için ye, yemek için kazan. Anlamsız işte. Maalesef yaşama amacım bu kadar şahsımdan bağımsız ve bu kadar tükenmiş durumda.
Birbirinden en bağımsız ve kısacık anlardan dahi oluşsa ; birçok bağımlılığın daha ötesinde bir duygudur mutluluk. O an'ı, o kokuyu, o hissi yeniden tatmak için insanın yapmayacağı şey Yok. Hayata bağlanmak, dört elle sarılıp, karış karış toprağı eşelemek de dahil..
Kimi zaman evlat, kimi zaman bir çift göz, kimi zaman başka birinin mutluluğu, kimi zaman aile.. vb..
