insanın hiç ümidi olmasaydı, cümle kurmazdı. o halde bunu söyleyen bir kişi güvenilir bir insan değildir. realitenin değil, realiteyi tanımlama biçiminin acıttığının, o biçimin de kötü bir seçimden ibaret olduğunun farkında değildir. ya da yalan söylüyordur. samimiyet maskesiyle tabi.
insanın ne hissettiğini kendisine anlatamayız ancak realiteyi anlamlandırma biçimi bir seçimdir ve acıtan veya kesen de bu tanımlama biçimidir. o halde seçimle ulaşılan bir durumun cehennemi çağrıştırmaması gerekir. bu tarz kişiler için bir tür mazoşist diyebiliriz sanırım ama farkında değildirler bu durumun. severek inandıkları şey bir tür acıya sebep olur. kapıları kilitlidir, kilitleyen de kendileridir. inanmak bir seçimdir. ümit hep vardır ama bir akımın peşinden acıyı yaşamayı seçmişlerdir. o halde çok ciddiye almamak lazım, ki bu son cümlemi umursamamak çok hoşlarına gidecek tekrar. neyse.
not: "cümle satanizm kokuyor" yanliş yazmişim satanizmle de alakalı gibi demek istedim. artık kimin cümlesi bilmem.
