başıma gelmiş olaydır..ben annemlerde şefkat sevgi beklerken , kendimi kısacık saçlarla küçük tuvalette tıkalı bulmuştum..yok ceza değil , önlem..nevresimler yangın alarmı çalarmışcasına bi hızla değiştirildi , çamaşır suları komşular sağolsun 2-3 kilo her yere döküldü..ve artık o parazitlerden kurtulunmuştu..en acısı da ; bitler temize gelir üzülme yavrum diye şahsımı teselliye uğraşan babannemin dilinde tüy bitmesiydi...
hala eli kafasında kaşınan bi çocuk görsem , gözlerim dolar..adaletsiz dünya işte..
çocuk bünyelerin özellikle ilkokul sıralarında sıkça yaşadığı tecrübedir..
anne kişilerin bu durum için en güzel savunması: "bitler temiz insana gelmeyi sever" tezidir.. öğretmen kişisi genelde 2 adet kalem yardımıyla öğrencilerin kafasını incelemek suretiyle bitli çocukları tesbit eder, velisine haber verir.. akabinde anne kişisi kucağına çocuk kişiyi yatırarak "pıt pıt pıt" şeklinde 2 tırnak arasıyla bitleri ezer, üstüne de miss kibin gaz yağı banyosu yaptırır ve çocuk kişisi bitlerinden kurtulmuş olur...
kafanızın böceklenmesi.*
durmadan, hunharca kaşıma isteği uyandırıyor.
ben de ilkokul döneminde 2 kere bitlenmiştim, çok tatlı kaşınıyor hatrımda kalan tek güzel şey bu.
bir de kimseye yaklaşamıyorsunuz, çevrenizden soyutluyorsunuz kendinizi zorunlu olarak.
kafamı annemin kucağına gömer 1/2 saat hiç kaldırmadan öylece dururdum.
annem iki tırnağıyla öldürdüğü bitleri bana göstererek - bitli - der gülerdi.
aklıma geldikçe artık ben de gülüyorum.
sene '60lı yıllar. kabataş erkek lisesinde 1.sınıf talebesiyim. sömestre tatilinden dönüyorum. kara trende bir yolcuyum. iki günden fazla sürüyordu iskenderun istanbul seferi. o vakitler trende 3 ayrı mevki vardı. 1.sınıf, kırmızı maroken koltuklar; 2.sınıf koyu yeşil renkte maroken koltuklar; 3. sınıf bildiğiniz tahta sıralar, çıplak. ayrıca yataklı ve kuşetli ayrımı vardı. parana göre hizmet.
uzatmayalım, trende acayip kaşınıyorum. elim başımda mütemadiyen. o vakitler şampuan falan yok, sabunla yıkanıyorsun. dedim her halde aceleden iyi durulayamadım saçlarımı. sultanahmete vasıl oldum. kaşıntı artarak devam ediyor. fikriye ablam rahmetli çağırdı yanına beni, saçlarımı karıştırmasıyla çığlığı bastı. ne oluyor demeye fırsat kalmadan, çıkar üstünü başını dedi, itaat mecburi. çamaşırları koca tencere irisi bir şeyde kaynatmaya koyuldu. sıra bana gelmişti, tahammülü fersah sıcaklıkta suyla başladı başımı yıkamaya. aslında yıkamak denmezdi buna, parçalamaya, yolmaya az kaldı. tam bitti derken otur dedi kıpırdama, bu defa bir tas gaz yağını boca etti başıma, başladı tarakla adeta kazımaya, durmak bilmiyordu, iki su daha yaptı, bendeniz pancar çocuk.
bu işkence bir iki gün sürdü. fikriye ablam başımdan bitleri söküp attı. arada okul dönüşü bir iki sirke yakamda. allahtan okulda farkedilmedim, zaten yabancılık çekiyorum, istanbulun mutena semtlerinden çocuklar dolu okulda. görülseydi duman olduğumun resmiydi.
ablamın gür ve kabarık saçları sayesinde okul hayatı boyunca kurtulamadığı dert. daha doğrusu ablamdan çok annemin derdi olmuş. ben ve abimin saçı az ve acık renk, bit gelse bile saklanamadığından durmuyor gidiyor. ama ablam okula başladığı yıldan bitirene kadar bitle savaştı. daha doğrusu annem. kadın ne yapsa etse de bitmiyor bitler. hoş bitse yeniden başlıyor bir şekilde.
baktı olacak gibi değil ilaçlar vs. fayda etmiyor annem kendi çözümlerini üretti. ablamın kafasını omoyla (evet deterjan olan) yıkadığını gördüm bir kere. ı-ıh o da çözüm olmadı; gaz yağı sürerken yakaladım. cıks o da geçirmedi tabii. en son ablamın ve kendi ağzına maske takıp, kafasına şeltoks sıktığına şahit oldum. şu bildiğin hamam böceğine sıktığımızdan...
savaşı annem kazandı elbet ama geçici bir süre için. gittiğimiz ilk yaz tatilindeki pansiyonda ablam yine bitlendi.
küçük bir sürü böcek tarafından kanının emilmesi ve kaşıntıdan derinin tahriş olması durumu! üstelik paranoya şeklinde her bit kelimesi telaffuz edildiğinde vücudun her yerinde bir kaşıntı hissi oluşması da cabası! küçük iken başa gelmesi neyse de, eşek kadar adam olup hala bitlenmek ayrı bir meziyet olsa gerek...hayır, niye temiz insanları buluyor ki? başlıca bitlenme mekanı olan okullardan mezun olup gidenler paçayı kurtarırken, ya hayatı boyunca okulda bulunmak ya da o okulda bulunanlarla yaşamak zorunda olanlara ne olacak? o pis böcekler seni yiyip duracak mı hep hayatın belli dönemlerinde? ****
