çok seversin karşındakini, yılların, badirelerin o yıpratıcısı etkisine rağmen ayakta kalmayı başarırsın ve yine sevginin, aşkın bir ucundan tutarsın bir şekilde, sözlerle, sevgilerle, aşkla, öpücükle...
karşındaki de sana tevazu gösterir, çarpıklıklarına rağmen seni kabul eder, sen de onu... ancak bir zaman gelir ki herşeyin aslında gerçekten uzun zaman önce bittiğini anlarsın, anlarsın da kabullenmesi gerçekten uzun zaman olur ki bu arada geçen süreç tam da bu başlığı tanımlayan süreçtir aslında.
binlerce bahanesi olan bu durumun sonunda alışkanlıklardan vazgeçememe, vazgeçersem naparım korkusu insanı biraz frenlese de insanların karşılıklı olarak yapması gereken tek şey, "akışına bırakmaktır". bunu yapabilirse sevgili elbet huzur ve olması gereken gelir.
resimlendirelim,
bir bina yıkılıyor ve sen o binanın molozunu temizlemeden yeni bir bina dikmeye çalışıyorsun...
çoğunlukla hüsranla sonuçlanacak eylemdir. yaraya tuz basmak en fazla can yakar yaranın iyileşmesini sağlamaz malesef. ilişkinin bitmiş olmasıda can yakar elbette ama zorda olsa unutmayı başarıp sonraki günlere güzel başlamak gerekir.
bazen tek taraflı bitmiş olmasıdır. duygusal olarak hatıraları, yaşananları bir anda silip atamayan tarafından vefa ** adına ortaya konan eylemdir. bazen yeni bir ilişkiye başlamaya cesareti olamamaktır. insanın hayatında yalnızca tek bir insanı seveceğini düşünmüş olabilir. * boğulmadan önceki son çırpınıştır. muhtemelen saçbaş yolduran, acıdan delirip insanın kendini tanıyamaz hale gelmesine sebep olan bir evredir. ***
