hiçbir şey daha kötü olamaz
kötü biten bir aşk sonrasından
ahrazlaşırsın, gölgelenir nesneler
her telaş ıssızlık taşır biraz
kabahatli bir çocuk gibi çıkarsın
sokağa, ki sokak puslu, alıngan
kalbinden daha tenhadır dünya.
tenhadır sığındığın bütün kıyılar
odan dağınıktır, tütün kokuyordur
okusan da dilsizdir kitaplar
bir fotoğraf düşer ansızın
cam kesiği gülüşlerdir kanayan
pencerende solgun bir ayışığı
mahçup bir duruşla bakarsın
susarsın. sükut iyi gelir belki.
önce dünya küçülür,
sonra sen küçülmeye başlarsın,
minicik kalırsın tüm o kargaşanın içinde.
ne sesin çıkar,
ne de suretin belli olur.
kendini tanımaya başlarsın,
gözyaşlarının, kızgınlıklarının,
küskünlüklerinin karmaşasında
yitiriverirsin tüm inançlarını.
kimse bilmez yüreğinin tam orta yerindeki yangını.
kimse anlayamaz gözlerinin ardındaki dünyada yaşadıklarını
kimse, hiç kimse bilemez kalbideki yangında yitirdiklerini.
umutlarını, hatırlarını ve yaşamındaki tüm güzelliklerinin kül olup kanına karıştığını kimse bilemez.
kimse anlayamaz gözyaşlarını içine akıttığını.
günler bir kasırga misali geçerken,
takvim yaprakları bir bir eksilirken
aslında zamanın hiç değişmediğini senden başka hiç kimse anlayamaz.
biten bir aşktan sonra, aşkın değil kendisinin bittiğini görür insan.
biten kendisidir,
umutlarıdır,
özlemleridir,
gülüşleridir,
hüzünleridir,
heyecanıdır,
yaşama coşkusudur,
hayalleridir,
biten aslında insanın kendisidir.
biten bir aşktan sonra hayata yeniden başlamak : zordur...
