bit palas; bizimdir, evimizdir. üst komşumuzdur kahramanlardan biri. kurulan cümleler bize aittir ama kullanılan betimler farklıdır. benzerlik vardır ama bu aynilik değildir asla çünkü elif şafak faktörü; onun cümleleri, sözcük öbekleri ve en küçük ses.
kitap değildir yarıda bıraktığımızda bizi çağıran, bit palas sakinleridir, kuaför cemal'dir, meryem'dir, tijen'dir, hacı hacı'dır... sohbet edersiniz aslında kitabı okurken her biriyle. onların günlüklerine girmiş gibisinizdir, hayatlarının en mahrem sayfalarına, izinlisinizdir.
bit palas'tan ayrılma zamanı geldiğinde veda edersin herkese, konukseverlikleri için teşekkür...
elif safak'in yazdigi,yazacagi en kotu romandir.kurgudan ve edebiyattan uzak bir kitap oldugu icin roman sifatini bile haketmeyen zaman kaybidir ayrica.
elif şafak'ın çok sevilen ve sevilmeyi de haketmiş olan kitaplarından biri.kitap okumayı seven biri olarak elif şafak'ın ayrı bir büyüsü olduğunu hep hissetmişimdir ama bir türlü nedenini bulamıyordum, ama sonra farkettim ki elif şafak'ın karakterleri bizden biri, çoğu kitapta yakışıklı bir erkek kahraman ve çok güzel bir kadın kahraman olur ve roman onlarla gelişir, bu hep böyledir, biz de çoğu zaman yeriz bu numaraları,elif şafak'ın kahramanları ise çoğunlukla çirkin, şişman , karizmatiklikten uzak ama tam manasıyla gerçek.işte bu yüzden elif şafak farklı bir yazar.
sadece bu cümleleri yazabilse insan, oturur bunun üzerine kitap yazar. ama elif şafak ne yapar. romanın küçük bir bölümünde sadece birkaç sayfada yer alan bir kahramanın ağzından dile getirir bu cümleleri, üzerinde durmaz. bu yüzden saygıyla eğiliyorum bu başlık vesilesiyle elif şafak'ın önünde.
"denizin kıyısında durmuşuz. ayaklarımızı suya salmışız ethel. sen diyorsun ki ' şu ilerideki elli beşinci dalgaya yüzelim birlikte. bak o dalga ne kadar güzel! ' ben de ' hangisi? ' diye soruyorum. daha sorumu bitirmeden yer değiştirmiş oluyor senin işaret ettiğin dalga. bak artık söylediğin yerde değil. elli beşinci değil de otuzbeşinci olmuş şimdi. giderek yaklaşıyor. yani zaten o bu tarafa geliyor. gelirken de elbet bir şeyler getiriyor yanında. şimdi önünde iki seçenek var. ya atlayacaksın denize, dalgaları filan unutup, sen de bir katre olacaksın onun içinde. ya da kıyıda durup, bekleyeceksin. dalgaların kıyıya vurup, parçalanmasını seyreyleyeceksin. o zaman da onlar birer katre olacak gözlerinin önünde. iki türlü yaşanır hayat eğer bir şeye benzeyecekse. ya kendini yok edeceksin hayatın içinde, ya da hayatı yok edeceksin kendinde. "
bonbon palas'ta insanlar birbirine o kadar uzak, hikayeler birbirine o kadar baglı ki.
...kapalı bir sandıgın içinde günışığına çıkmayı bekleyen, kıymeti bilinmemiş bir define degilim ben. Hakkımda soracagın her sorunun cevabı üç aşagı beş yukarı sende saklı zaten. Beni keşfetmeye çalışmanı da keşfettiğini zannetmeni de istemem.Tanımak zorunda degiliz birbirimizi, daha bir arpa boyu tanıyamamışken kendimizi... Başkaları hakkında edinilen bilgiler , çöplükten gelişigüzel çıkarılan yiyeceklere benzer. Tadına varamayacak olduktan sonra kokutmak zorunda degiliz beynimizde....
son dönemlerde Türkiye'nin en iyi yazarlarından biri olan elif şafak'ın 2002 yılında yayımlanan romanı. kapağındaki bite aldanıp okumamak kitaba da kendinize de haksızlık olur.
elif şafak'ın yazdığı bir kitap
Bit Palas, içinde Türk Kültürü Ve Memleketim Ve istanbul insanının Günlük Yaşantısı Hakkında, Minik Ama ilginç Ayrıntıları Konu Almış Bir Kitaptır. Bir Apartmanın Bonbon Palas'ın Gecmişteki Ve Günümüzdeki Halini Anlatırken insana inen Derin, Ayrıntı Gibi Görünen, Hayatın Özü Olan Nüansları Okuyucu ile Paylaşır.
