bisiklet önemliydi, statü simgesiydi...
dayımın kırık bisikletine biniyordum, orta 1'deydim.
dedem söz verdi.
takdir getir gidin babaannen ile birlikte alın istediğin bisikleti diye.
hatta parasını da verdi babaanneme...
tabi ki takdir belgesi aldım o sene sonu. (1987 yahut 88 yılı)
gittim tahsilatı yapmaya.
bakınız burası çokomelli, 3 tip bisiklet vardı.
pinokyo, polo, balkan...
bir de bmx vardı...
bmx bu 3 tip bisikletten farklıydı.
spor görünümlüydü. valla google görsellere baktım da bizim zamanımızdaki bmx'lerin görselini bulamadım.
süper bir şeydi işte.
diğerlerinden de pahalıydı.
tabi takdir belgesini alınca çektim altıma sıfır kilometre bmx'i.
mahallede bir tek bende vardı.
pinokyo ile polo ile kimse ön kaldıramıyordu.
ama ben...bmx ile uçuyor, atlıyor, tümsekten zıplıyor, önünü kaldırıyordum.
mahalledeki kızlar hasta oluyordu. ya da ben öyle sanıyordum, bilmiyorum şimdi.
bütün yaz fırtına estirdim mahallede.
sonra lanet eylül ayı geldi, okullar açıldı.
tabi okulların ilk haftası derssiz geçer, erken salarlardı ya.
işte okuldan erken çıkıp koşa koşa eve geldim, çantamı salonun ortasına atıp, odunluğa gittim bisikleti alıp gezmek için.
fakat o da ne?
bisiklet yoktu.
yoktu lan yoktu...
uğurunda bütün dönem ineklediğim, örnek bir öğrenci olduğum ve takdir aldığım bmx'imi çalmışlardı.
oturdum...ağladım durdum.
gece uyuyamadım.
hayat benim için çok anlamsız olmuştu.
benim ufak birader var. 6 yaş ufak benden, onun ufak boy pinokyosu vardı, o da bana küçük geliyordu, zaten olsa da binmezdim amk.
bmx'ten in, pinokyo'ya bin...
kaldıramadım o travmayı.
o kadar kızmış, o kadar içerlemiştim ki bisikletimin çalınmasına çalanı bulsam o yaşta cinayet işleyebilirdim yani...
babam da halime üzülüyordu bir yandan.
oğlum üzülme alırız yenisini falan beni teselli ediyor adamcağız.
olmadı işte ondan sonra.
zaten orta 2'de takdir de almadım. sikerim takdirini ya. takdir alıyorsun ne oluyor? hırsızın biri gelip senin emeklerini çalıyor. sikerim takdirini de teşekkürünü de. diyemedim tabi, teşekkür aldım...
bizim zamanımızda eve belgesiz gelmek utanç sebebiydi olm. şimdiki gibi değildi eğitim...
neyse işte orta 2'yi bitirdiğim yaz gittik babamla bisiklet almaya bu sefer.
satıcının elinde bmx yokmuş. arçelik bayisiydi bizim ahbap.
tabi arçelik'de bmx ne arar amk? arçelik koç grubunun pinokyo satıyor haliyle.
bizim pederi kafaladı piç arçelikçi, pinokyo aldık...
zaten bizim peder arabada tofaş, televizyonda, buzdolabında arçelik.
sanırsın vehbi koç'un akrabası.
neyse...
o yaz pinokyo'ya bindim işte. ama istemeye istemeye.
o çalınan bmx'im hep içimde ukde kaldı...
2 kere çaldılar. şimdi gülüyorum ama yani 2 kere de nedir gerçekten. 1.si 4.sınıfta filandım galiba kardeşime öğretiyordum düştü sonra işte eve götüreyim derken bisikleti orada bıraktım. geri geldiğimde yoktu diyebilirsiniz bırakmasaydın ama binanın önündeydi zaten.
2.si de yeni taşınmıştık bodrum yoktu, o yüzden apartmanın girişinde demirli yere kilitledim. sonra bir zaman tur atayım bari diye düşünmüş aşağı inmiştim ama yoktu. komşulara sorduk gördük ama biz onların sandık dediler. böyle işte.
2007 yılında istanbul'dan izmir'e taşındık. Nakliye firmasındakiler 4 kişi geleceklerini söyleyip 2 kişi geldiler ve bütün eşyaları babamla ikimiz taşımak zorunda kaldık. Adamlara da verilmesi gerekenden az para verdik. Bisikletimi alıp gitmiş şerefsizler, sonra da telefon açıp abi bu kırmızı bisiklet işimizi görür dediler pişkin pişkin. Çok ağlamıştım ama şimdi geçti.
bir kırahatne çırağı çaldırmıştır.
dönemin en iyisiydi 21 vites otomatikti.
o çırağın dönemin parasıyla 4 haftalık maaşıydı alamadım alırsam da üzülürdüm.
ama mekan sahibine yüklenip ona başka bisiklet aldırmıştım.
ben o bisikletle senet tahsilatlarına çıkıyordum.
