aklıma ilk çocukluğum gelir mutsuzluk duyarım. yaşadığım haksızlıklara hatta şu haksız düzene mutsuzluk duyarım. ailem, istemediğim bir hayatı bana yaşattığı için milyonlarca kez mutsuzluk duyarım. türkiye ve dünyanın sonu için mutsuzluk duyarım. saçma sapan olan şu sistem için mutsuzluk duyarım. tek dertleri kıyafet olan mutlu insanlar görmekten mutsuzluk duyarım. hayatımda sevmediğim insanları, yalancıları, işgüzarları, sahte olanları sevmek zorunda bırakılmaktan mutsuzluk duyarım. sonuçta hayatta mutsuzluk duyulabilecek o kadar çok şey var ki. hele hele şu sistem içinde.
Melankolinin sınırlarını zorlamış olur bu tip insan. Mutluluğu arar sürekli deli gibi. Bulur aslında bir kaç ufak tefek mutluluk kırıntısını. Ama ayırt edemez, yine arar umarsız, umutsuzluğun karanlığındaki mutluluk parıltısına bi türlü ulaşamaz. Ama bilmez bu kişinin serseri yüreği...Mutluluğun varılacak istasyon değilde, bir yolculuk şekli olduğunu...
geriye dönüp baktığında, aslında yaşanmamış bir yaşanmışlıkla yüz yüze gelmekten,
bir şeylere yetişmek, hayata dair kaçırdıklarını yakalamak adına panik halde koşarken sürekli tökezlemekten...
