Bazen de sırf çektiği ve başkalarına çektirdiği ızdıraptan kurtulmasını istemek, onun için en hayırlı şeyin ölüm olduğunu bilmektir.
Anneannemin çektiği ve başkalarına çektirdiği çilenin bitmesini istiyorum. Yaklaşık 90 yaşında, dünyada yaşayacağı kadar yaşamış haliyle. Yaşlılığa bağlı hat safhada demans, hayatını yalnız idame ettirebilmek bir yana bazen zihni iyice bulanınca hiç kimseyi tanımıyor. uyku mekanizması bozuk, gece kalkıp ev içinde gezinerek başkalarını da uyutmuyor, mekan olarak nerede olduğunu bilmiyor. Sık sık tuvalete gidip duruyor, neden gittiğini de bilmiyor. Eşyalarla sıkıntısı var, her gördüğü şeyi elliyor, oraya buraya sürüyor, eşyaların yerini değiştirmeye kalkıyor. Bedensel hijyeni sıfır, hep başkalarının takip etmesi gerekiyor, el hijyeni olmadığı için gözünü de mikrop kaptırmış. 10 sene önce aklı gayet yerinde olan ve üzerimde emeği olan bir kimseyi bu halde görmek can acıtan bir şey olsa gerek. mahalle çocuklarına anneannelik babaannelik yapan, küçüklüğümde beni elimden tutup kıyafet almaya ve berbere götüren, bize gelirken bir dükkanda gördüğü yapma çiçeklerle bezenmiş bir sepeti benim hoşuma gideceğini düşünerek satıcıdan alıp gelen, çocukken gece yanında kaldığım zaman sevdiğimi bildiği için bana makarna pişiren patates kızartan, keyifle eski anılarını anlatan neşeli kadın yok oldu, benim içimde zihnimde öldü çünkü.
Bazen o kişinin çektiği acının bitmesini istemektir. Dedemin o acısının bitmesini istiyorum kanser konuşamıyor onun çektiği acıyı hissederken kahroluyorum 80 sene sonra en değerli şeylerinden birini kaybetmek kadar kötü birşey yoktur heralde hep o severek eski anılarını anlatan keyifli adam Yok olmuş hatta ölmüştü ben ne kadar teselli etmeye çalışsamda sadece kendimin de inanmadığı birkaç yalan söylemekten ileri gidememiştim.
günah mıdır bilmiyorum. ama çok çok çok istiyorum. sevdiğim herkese zarar veren kalbinde ufacık bir merhamet ve sevgi olmayan bu insan kabir azabında ne kadar erken yanmaya başlarsa buradaki bir çok kişi ölmeden cennete kavuşmuş olur.
