yaşanmışlıkların, mutlu anıların ve sevişmelerin bilinç altında kazınması sonrası biten ilişkilerde yaşanan evrensel sendrom. Sonuna dibine kadar aşıksınızdır, 3 ayı vardır. 3 ayda unutursun gider. Ama seviyorsan sıçtın arkadaşım. Tek çıkar yolun nefret etmektir, başka türlü kurtulamazsın o girdaptan. Ya nefret eder zamanla içindeki volkanın sönmesini beklersin yada düşünmekten psikolojini bozup antidepresanlarla yıllarını geçirirsin. Zordur arkadaşım. Hayatını, tüm yaşantını, herşeyini endekslediğin o insan hayatından ansızın dönmemecesine çıktığında tek çıkar yol nefret etmek ve adını anmamaktır. Hali hazırda yaptığım şey de budur.
aşıksan kolay affedersin der çoğu insan; fakat karşınızdaki sizi aşkı başkalarıyla yaşamak yönünde incitmişse eğer, o zaman aşk kadar zordur affetmek. gel dese gidersiniz; fakat öyle bir iz bırakmıştırki, o iz sürekli mutluluk içindeyken bile size tezatlıklar yaşatır. Bir süre sonra ne istediğinize sizde karar veremezsiniz ve bir tercih yapmanız gerekir. Ya hep ya hiç. Yani, ya onunla tüm yaşananlara rağmen ya da nefretin vermiş olduğu acıyla o'nsuz bir hayat.
tam tersi, sevdiğin kişiyi daha kolay affedebilme de, yaşanılan bir durumdur.. sevmediğin, önemsemediğin birinin yaptığı hatayı önemsemez, affedip affetmeme gibi bir durum da pek geçerli olmaz. zaten senin için önemsiz biridir.. sevdiğin kişinin yaptığı hatayı affetmesi zor olur, fakat seven kişinin gönlünü almak da bi o kadar kolay olabilir.
Aldatılıp terkedilirseniz (bkz: the dreamless) , aşkın nefretin yanında lamborgihini ile yarışan Doğan vazifesi gördüğünü anlarsınız
aşk iki kişilik bir şey biraz size biraz da karşıya bağlı ayrılınca onu özlemek ağlamak zırlamak aşk değildir o alışılmışlığın bitişinin belki biraz da yediremeyişle karışık hüznüdür. Ama nefreti işte o an imdadınıza öylebir yetişir ki aşkım dediğiniz kişinin sirke gittiğiniz de maymun taklidi yapıp sizi eglendiren bir insan oldugunu çok rahat görürsünüz .
gerçekten sevmemiş olmaktır, sevdiğini zannedip yanılmaktır. aşk herşeyden üstündür. affedememek söz konusu olamaz. affedememek söz konusuysa o artık sadece nefret etmektir. bir üst level atlar nefret yerini tiksinmek alır. birinisi affedemeyecek kadar çok sevmek yeşilçama yakışan eylemdir. ***
affedilen vazgeçilendir gibi saçma sapan bir laf vardır. girişi bunun yapmış olayım.
bir şeye ne kadar bağlanırsan beklentin bununla doğru orantılı olarak büyük oluyor. biri ile yaşadıkların ne kadar baş döndürücü olursa, akabinde gelen ayrılık dayandığında kapıya anılar o kadar çok acıtıyor.
iki cümleden ayrılığa geliverdim. işte bundan sonra devreye ilk cümledeki beklenti sonrası oluşan hayal kırıklığı giriyor.
bu kırıklığın ilk etkisi, belki de en büyük etkisi, gurur yapışıyor yakana. hesap soruyor bir zamanlar dünyaları değişmediğinden. hesap sordurtuyor sana.
gurur insanın en kötü dostudur. ama lanet olsun ki hep haklı çıkıyor...
ve umut bitiyor. geriye ara sıra akla gelen * eski olan her şey kalıyor. ilkler, ilklerin devamında gelen eşsizlikler... ama ne olursa olsun bunlar sadece gülümsetiyor. başka da bir fayda sağlamıyor sana. aksine daha dA yıpratıyor.
ve istemeye istemeye vazgeçiyor insan. işte o vazgeçilen özleniyor, özleniyor...
seni, aşkımdan affedemiyorum. o kadar çok seviyorum ki affedemememi de affedemiyorum.
içimde aşk ve nefret o kadar yüklenmiş ki sana karşı.
ben aşktan yana olmayı tercih ettim.
birgün bana yaptıklarınla yüzleşirsen o gün sen de kendini affedemeyeceksin, biliyorum. *
istisnasız her gece rüyama giriyor, rüyada bile uzatamıyorum ellerimi ona doğru. herhangi bir anda yutkunamadığım oluyor, diyorum ki şimdi başkasının dudaklarına değiyor nefesi. her gün bakıyorum fotoğraflara, ağlaya ağlaya, sarsıla sarsıla, nefret etmek istiyorum, hiç sevmemiş gibi yapmak...beceremiyorum. bunları beceremediğim zamandan beri ondan değil de kendimden soğuyorum. dön diye ağlıyor, çok istiyorum, yapamıyorum. ölene kadar ne gözlerini unuturum, ne de ihanetini. kısır döngüleri vermişken bana bu kadar, artık kendime bile dönemiyorum.
seni hiç sevmiyorum ve senden nefret ediyorum sözleriyle karşısındakinin canını acıtmak; ama hala belki de çok sevmektir. yok lan, seven affeder. bağışlar ve de sevdiğiyle olur. can acıtmak da bir yere kadar; affetmeyen kincidir kinci. eninde sonunda affeder mi? belki birgün; belki bir zaman, belki bir aralık, belki bir an hiç ummadığınız bir an... varsayımlar üstüne konuşmak güzeldir; umut vaad eder ne de olsa varsayımlar gerçeklikle örtüşmeseler bile.
sevgiye ihanet'i, ne kadar severse sevsin af edemiyor insan oğlu. hayatının en değerli şeylerini uğruna feda ettiğin, güvendiğin, her kusuruyla sevdiğin, varlığının bir parçası olarak gördüğün, gün geliyor seni terk ediyor. nefret ediyorsun ondan. affedemiyorsun, hala onu sevmene rağmen.
