Ateş zamanla kül olur, köz olur bir rüzgar eser yeniden alevlenir ama sonunda diner. insan alışan bir varlık, her şeye alışır ve unutur. Öyle olmasaydı hayat yaşanır olmazdı.
babaannemden olesine nefret ederdim ki ölse uzulmem heralde derdim. kotu biriydi. nasil can verecek bilmiyorum derdim. hele annem arkasindan aglamam dedigi kadinin arkasindan en cok aglayan oldu. cenazesini bile yikadi. yetmedi namazini bile kildi. cunku gorduk aci cekerken yalvarir gozlerle bakti. insanim diyen biri uzulmuyorsa sorun vardir zaten. babaannemi topraga koyduk ve yasanan hersey unutuldu. hayat bu kadar nefret barindirmak icin cok kisa degil mi sizcede?
Bilmek ayri birsey evet hepimiz olecegimizi biliyoruz ancak bunu yasamak cok farklidir. Yani baskalarinin olumunu yasamak cok farklidir. Eger dininiz varsa cennete gittigini umut edebilirsiniz. Belkide bu insani dine baglayan yegane seydir. Ben birinci derece yakinimi kaybettigimde o kadar uzulmustum ki, aglayamamistim. Duyguyu yasamakla o duygu gostermek bambaska seyler. Bir insan olume uzuldugunu nasil gosterebilir ki? (Bagirip cagiranlari bosverin onlar manyak)
ölen yaşlı dahil olsa, sizin hayatınızda az çok bir önem bir yere haiz olmuşsa üzüntüyle karşılanması normaldir.
fakat tanımadığım etmediğim insanlar için üzülemiyorum. hani kazalarda ölen, sakat kalan falan insanlara üzülürüm. o farklı bir şey beklenmedik bir durum çünkü, kimin ne olacağının garantisi yok.
