genelde ölümle yeni tanışan çocukların korkularından biridir.
yakın birinin ölümüyle beraber çocuklarda ölümle ilgili korkular artar, özellikle aile bireylerinin bir gün ölecek olmasından ve yalnız kalacak olmalarından dolayı büyük bir korkuya kapılırlar.
daha önce benim başıma gelmişti, eminim ki başka insanlarda anne ve babalarının ölecek olmasından çocukken korkmuşlardır, hatta bu korku hala bünyede var olabilir.
yaklasık 9 yasına kadar 'annem ölürse ben naparım' düşüncesiyle yorganın altına girip sanki az önce annemi kaybetmişsiniz gibi hıçkıra hıçkıra ağlamaktır. kısacası o yaşta hayatı kendine zindan etmektir. *
görünüşte çok masum bir eylem olsa da yine içinde bencillik taşıyor. birisinin ölmesinden korkarız çünkü onsuz ne yapacağımızı bilemeyiz. kendimizi onsuz yalnız hissedeceğimiz için korkarız. onun duyduğu acılar daha geri planda kalır. makinaya bağlı şekilde de olsa yanımızada olmasını isteriz. eğer gerçekten onları düşünsek acılarının bir an önce bitmesini dilerdik.
çok sevdiğiniz birinin hastalandığını düşünün. sizin aklınıza ilk gelen o anda ne kadar acı çektiği ise lütfen yukarıda söylediklerimi dikkate almayın. eğer o ölürse diye kaygılanıyorsanız, bu kaygının üzerinde biraz daha düşünün.
