Hatadan hataya fark yaratacak durumdur.
Ya gerçekten sizden kurtulmak istiyordur ama soyleyemiyordur ve ilk hatada siler atar ya da gercekten telafisi olmayacak bir hatadir kendine saygisini kaybetmez.
işte böyle olamadığımız için mutlu değiliz. Eskiden kimseye eyvallahım yoktu. Piçtim orospu çocuğuydum ama mutluydum. Ne zaman düzelmeye karar verdiysem huzursuz ve mutsuz olmaya başladım. Hala da devam ediyor.
Hata ufak tefek bir şey ise bir şans daha verilmelidir diye düşünüyorum.
Olgun olmayan bir davranıştır, Çocuksudur. Kindarlık ve insanın doğasını anlayamamış olmak insanı acizleştiren şeylerdir.
Hatanıza göre de değişir tabii, mesela ilk hatanız karınızın kız kardeşine (baldız lafını sevmiyorum) sarkmak filansa zaten bir zahmet karınız sizi hayatınızdan çıkarıversin.
Birilerini hayatımdan çıkardıysam da zaman içinde değişen veya ortaya çıkan ters davranışları yüzünden yavaş yavaş çıkarmışımdır. Kaldı ki zaten biri arıza bir tipse ne olduğunu çoğunlukla çabuk anlayıp baştan muhattap olmuyorum. hayatıma fazla insan sokmuyorum evet, sadece değer verdiğim insanlarla muhabbetim var, akrabalık mecburiyeti dışında sevmediğim, sempati duymadığım insanlarla konuşmaya, iletişim kurmaya uğraşmam.
haksızlığa uğramadıkça insan kırmayan ben (yaşar usta!), bozuluyorum bu insanlara bazı durumlarda içten içe, bunun çoğunlukla saçma olduğunu düşündüğüm için karşıya belli edip darlamıyorum da. o insanın bana karşı ilk samimi hareketinde her şeyi unutuyuveriyorum, yapamam tavır filan, tanıyor biliyorum çünkü normalde nasıl insan olduğunu.
Gelelim psikolojik yanınaa. Babam çocukken bir anda sinirlenip çok fena azarlar ve çok ciddi bir şey değilse (ki sinirlenmesi için hatalı olmamıza da gerek yoktur) birkaç dakika sonra üzülüp hiçbir şey olmamış gibi neşeli davranıp gelip espri yapar bazen öper sarılırdı filan, o an unuturduk kızdığını. Sanırım buralara dayanıyor bu durumlar.
