''olmaması için hiç bir sebep yok'' diye düşünüldüğünde insanı depresyona kadar götüren durumdur. bakış açısını değiştirmekle düzelebilir bu durum ki onun baktığı yerden bakmayı öğrenmek gerekir. zaten onun bakış açısına sahip olursanız hayatına girememeniz içn de hiç bir sebep kalmayacaktır. ''evet o kadar da basitti zaten amk'' değil ama... değil...
olmak istersin, söyleyemezsin. bu daha da acı verir. söylemek için uygun zamanı ararsın bulamazsın. ilk buluşmadan sonra ikinci buluşmayı ayarlamak için var gücünle çalışırsın.
platonik aşık olmak ile reddedilen bir ezik olmak arasındaki ince çizgide bulunmaktır. bu yollardan fazlasıyla geçen ve sonunda doğruyu yakalayıp yüzüğü takan biri olarak önerim; bu da gelir, bu da geçer ağlama.
platonik aşk mensubu olan kişiliklerin genelde yaşadığı bunalım.kim bu elemanlar derseniz;
zararsızdır efendim bu tipler. uzaktan severler. saçma bir anda saçma bir şeyler olurken bir anda bir bakış yakalar bu cins. anlam çıkarır gözlerden, milyonlarca anlam çıkarır. hayal kurmaya başlar ardı kesilmeyen şekilde. dank eder olmayan beyni paranoya üretir kendi kendine. kız geçip gitmiştir o sıra. olmaz hiçbir bok yokken morali bozulur bu cinsin. saatlerce onu düşünür.
bilmez ki isabet eden bir bakışın isabet eden bir mermiden daha çok acıttığını. gün geçer anlar. yalnız koyar geceleri yastığa başını, uyandığında birlikte uyanır onunla. kavuşmak ister bu cins ama aynı anda da kavuşmaktan korkar.
peki neyle beslenir efendim, ne yedirmek gerekir bu hayvana? platonius erectuslar umutla beslenir. umut ederek doyar karnı. masumdurlar uzaktan severler bilmezler ki umudun acıyı pekiştirdiğini. doyururlar işte karınlarını.
enerjileri gururdur. mitokondride gurur parçalarlar. böyle hareket ederler. o enerjiyle sevdiğinin sokağından geçerler her akşam, yolun üstü de değildir ha; onu görme umuduyla oradan geçerler. göremezler.
peki nasıl ölürler; nasıl ölmeyi severler? bir kısmı kavuşur bunların. kalanları da boşverin gitsin.
insanın kalbini sızlatan, acıtan durumdur. belki yıllarca bütün sevgimi verebildim birilerine. tek taraflı bi sevgi oldu bu hep. neden diye defalarca düşündüm. bi eksiğim yok her şey olabildiğince iyi ama bir türlü bu işte başarılı olamadım. insanlar beni sevmiyor gerçekten. dışardan mutlu görünmek zorunda kaldım hep. Halbuki her zaman mutsuzum. bi şeylerle mutlu olabilmek için ter döküyorum ama yok. bu yalnızlık insanı nasıl yoruyor nasıl perişan ediyor bilemezsiniz...
