Tek kişi yaşamanın, kimseye hesap vermemenin 'kendine dâhi' rahatlığını hiçbir şeyde bulamayız.
Tercihlerimizin bizi mutlaka bir şeylerden mahrum bırakacağı gerçektir. Bunları çok fazla hesaplarsak ikilemde kalırız mevcut pozisyonumuzda kalmaya daha yatkın oluruz o yüzden genellikle.
ilk önce birinin hayatına dahil olmayı becerebilmek için kafamızdaki soru işaretlerinin ortadan kalkması gerekir. Hayattan beklentimizin ne olduğu sorusu ise en önemli sorulardandır. Bunu netleştiremediğimiz takdirde bizim için işler pek de yolunda gitmeyecektir. Ònce bizim net olmamız gerek.
Yine de birinin hayatına dahil olmayı hiçbir şekilde beceremiyorsak o halde dahil olmaya çalışmamak daha dogru bir tercih olabilir. Bu hiçbir şeyin sonu değildir. En büyük dert de sayılmaz. Herkes hayatı iki kişilik yaşamak mecburiyetinde de değildir. Bunu bir dayatma, baskı altında gerçekleştiren insan, sanki esir düşmüş, bütün özgürlükleri elinden alınmış gibi hissedebilir kendini. Bu da berbat bir psikolojidir. Kişi dediğim gibi kendisini anlamalı, tanımalı ne istediğini bilip öyle yaşamalı bu hayatı.
sonradan pişman olacağı kararlar almamalı.
