ne biliyim bir köprüden geçerken beraberinizde olan insanın bulunduğu tarafın çökmesi onun ölümüne sevinmenize vesile olur. anlıkta olsa o öldü bak ben hayattayım psikolojisi sonradan derin yaralar açar. zordur usta.
varlığı insanlara zarar veren ve bunu bilinçli olarak yapan birisinin ölümüne seviniliyorsa, bu sevinç çok insani bir duygudur.
ama yalnızca o kişi sevilmiyor, fikirlerine katılınmıyor ya da daha da beteri onun ölümünden bir çıkar sağlanıyor ise bu sevinç insanlık dışı bir duygudur.
ölen kim olursa olsun yanlış olan davranıştır. bazen ölümü yüceltmek adına bazen de nefret edilen kişi yüzünden gerçekleşen eylemdir. daha istisnai olanı ise çok hasta olan kişinin ölmesine sevinilmesidir. istemsiz olarak insanın içine bir sevinç yerleşmiş olabilir ancak bunu bayrama dönüştürmek asıl yanlış olandır.
Eğer ki hastalığından çektiği çileden kurtulduğu için seviniliyorsa anlaşabilinecek bir durum. Onda bile timsah yürüyüşleri yapacak kadar sevinemezsiniz. Ama eğer sırf sevilmediği için öldüğüne seviniliyorsa, vicdan adına bir şey kalmamış demektir.
insanlıktan koşar adımlarla uzaklaşan bünyelerin zevk alarak yaptıklarıdır. insanlığı ayaklar altına alıp çiğnemiş et yığınından ibaret varlıkların eylemi.
hemen her insanın içine düştüğü his kuyusu.
birinin ölmesine sevinmek derken
havai fişek patlatmaktan bahsetmiyorum tabii.
iyi oldu gibi bir şey hissetmek...
ne bileyim abi savaş halinde düşmanın ölüyor diye
ölenin insan olduğunu
unutalim mi yani?
ölüm allah'ın emri de
böyle ölüm müstehak mıdır?!
bu kadar acizleşmeyiz herhalde, yani, acizleşmeyelim lütfen, insanız biz, hepsi başımıza gelecek hepsi, bütün düşündüklerimiz somut olarak yaşanmasa da kafamızın içinde yaşanıyor, başkası için iyi düşünelim lütfen, doğru dürüst insan olalım kardeş kardeş yaşa(?)yalım.
