birini unutmanın en kolay yolu onu asla unutamayacağını kabul etmek. onunda içinde olduğu güzel anları hatırlayıp keyiflenmek işin bonusu. kötü anıları anımsamasanız da olur.
yoktur öyle bir yol.
ama
yine de
ben şunu deniyorum
bolu daki ormanlar gibi iki tarafı ağaçlı bir orman yolunda sonbaharda yürüdüğümü hayal ediyorum. yerlere odaklanıyorum. her yaprağa basıp çıtırdatıp un ufak ettiğimi düşünüyorum. her çıtırtıyı hissetmeye çalışıyorum. bazen yaprağı elime alıp yaptığımı da hayal ediyorum. buna yoğunlaşıp aklıma gelmesini istemediğim şeyleri uzaklaştırmaya çalışıyorum.
boş ver yaa, en iyi yol ac/dc dinlemek.
unutmamaya çalışmamak en iyi ama bir o kadar da en zor yapılabilen yoludur. insanların bir bölümünün unutmamaya çalışmamak yolunu göstermesi, bunu yapabildiği için değil, yapmak istediği içindir genelde.
o olmadan hayatınızı sürdürebileceğinizi, eğlenebileceğinizi, mutlu olabileceğinizi kendinize kanıtlamaktır. düğmeye bastım unuttum diye bir yöntem yoktur. insanın alışkanlık kazanması gereklidir sadece.
Hayatın kısa ve acımasız olduğunu idrak etmektir. Üzülsen de, gülsen de hayat devam ediyor ve edecek. Bu az olan vaktini histeri krizleriyle harcamak yerine sana zarar veren kişiyi hayatından çıkararak değerlendirmelisin. Önce canın yanacak ama sonra kimseye duygusal yatırım yapmaman gerektiğini anlayacaksın.
yokluğuna alışmaktır. çünkü yokluğuna alıştığın kişinin varlığına gerek duymazsın. bir süre sonra güzel anılar bir bir silinir. bazı izler kalacak elbet. o da insan olmanın gereği...
Birini unutmaya çalıştıkça onu ve yaşattıklarını gün yüzüne çıkarmaktan başka bir şey yapamazsınız, birini unutmanın en iyi yolu zihni meşgul etmeye çalışmak olabilir ya da onu hatırlatacak eylemlerden uzak durmak.
Sanırsam en doğru yol; anıları,hediyeleri,o insandan kalanları yok etmek, yanında mutlu olduğunuz insanlarla zaman geçirmek ve mümkünse yerini başkasıyla doldurmaktır.
