seversin çılgınca, onu görünce kalbin her zamanki gibi yerinden fırlayacak gibi olur, sesini duyunca kendini bir garip hissedersin, aynı ortamdayken sürekli bakmak istersin, gel demek istersin, yine gel, ne olur gel, yine benimle ol...
ama koşullar öyledir ki bunların hiç birini belli etmemen gerekir. çünkü artık ona güvenemeyeceğini bilirsin, hele bir de o da senin güvenini kazanmak için bir şey yapmıyorsa... çünkü artık onu sevsen de geçmişte hevesini kursağında bıraktığını hatırlarsın bir gün yine aynı şeyi yapmayacağını nereden bilebilirsin ki? çünkü onun seni bir anda bırakıp gitmesini, bir anda senden vazgeçmiş olmasını her şeyi bu kadar basite aldığını hatırlarsın... onun bundan pişman olmadığını görünce de... ne kadar sevsen de... delice aşık olsan da... hiç bir şey yapmaz hatta umursamaz görünürsün.
çünkü bilirsin ki "mış" gibi yapınca insan inanıyormuş sonra...
arızalı tiplerin yaptıkları bir işdir. ben öyleyim mesela, sevmediğim birine yanaşırım, neden yaptığımı bilmiyorum olaylar öyle gelişiyor. aşık olduğum bir erkeğe mesela sanki sevmiyormuş, sıradan bir insanmış gibi davranırım. çok fenayımdır ben, belki o da sevecek seni değil mi?
oscarlık oyunculuk sergilemektir.
önce kendini inandırıp öyle gideceksin yanına.
yoksa halin nice olur?
iç sesinin haykırışını bastırırsan iyidir.
lakin o sussa gözlerden belli olur.
içindeki aşık konuşur:
'her yanım dört duvar,zorunluluklardan parmaklık.
sırası değil ki seveyim seni.
ah kayıp gidiyor elimden'
nasıl mıyım?
bir bilsen...
