herkesin insanlara karşı kendisini savunma duvarları vardır.birini çok sevmek o duvarların yıkılmasıdır.artık savunmasızsınızdır.kalbiniz kırılır.her zamankinden ve normalde olmayacağından daha çok kırılır.
birini çok sevmek öyle tuhaf bir şeydir ki kalp kırıklığınız bile çabuk onarılır.yeter ki tekrar edilmesin unutulur bile.
istemsiz bir kas hareketidir.sadece kalp çalışır umarsızca.kapatır kapakcıklarını duymak istemez hiç birşeyi.beyniniz sizi yönlendiremez asla.gerçek sevgiyi içinde barındırır,korur onu daima.
manyakça bişeydir. birini çok sevince, onu cidden çok sevince ve daha çoku olmayınca akıl karışmaya başlayabiliyor. tanımadığımız bir duygu olduğu için, vücutta bağışıklık olmadığı için düşünmeye ve hatta boş şeyler üretmeye başlıyoruz. acaba sevgi bu değil mi, ben sevdiğimi sanıyorum da aslında sevmiyor muyum? çok sevmek o kadar da iyi birşey değil sonuç olarak.
