Birine bağlanmaktan o kadar çok korkuyorum ki.. Yine bir şeyler ters gider, yine bozulur ve canım yanar diye ödüm kopuyor.. O kadar çok darbe yemişim ki, minik omuzlarıma ağır yükleri biriktirmişim her seferinde..
Sevmek istiyorum böyle deliler gibi.. Herkese sevdiğimi anlatmak istiyorum, her gece sevdiğimle uyuyup sabah da onunla uyanmak istiyorum.. Sevince çok güzel severim, valla bak..
Ama sanki yine canım yanacak korkusuyla kimseye açamıyorum içimdeki saflığı.. Kimseye içimden geldiği gibi davranamıyorum, yıkamıyorum duvarlarımı.. Kulağıma sanki biri “yapma güvenme, inanma kimseye” diyor.
Neyse o zaman şey diyelim, hayırlısı ya..
Çok değişik şekillerde kendini gösteren bir his. Kimseyi beğenmemek, birini tamamlayıcı olarak görememek, mesafeli insanlara hayranlık..çok eşlilik, fazla flört.. ilişkiye başlayınca bilinçdışı kaygı ve korkular.. erkeklerde ilişkiden kaçma, kadınlarda aşırı korku.. hep bağlanma kaygısı işte...
