Muhabbetimin olduğu çoğu insana baglanirim. Kız ,erkek, sevgili , hoca ... farketmez. Ve konuşma bittiği zaman o boşluk çok kötü bir şey . Çok cok kötü .
Cok anormal değildir. Doğar doğmaz bile annemize babamiza baglaniyoruz. Zamanla okuldaki ogretmenimize siniftaki arkadaslarimiza bir cok akrabamiza baglaniyoruz. Her ayrilikta tabi üzüntüler yasaniyor. Ama zamanla hersey gibi unutuluyor. Kisacasi bağlanmak en doğal davranişlarimizdan biri.
2 ay boyunca telefonla her gün 1.5-2 saat konuştuğunuz biri bir gün aramasın o zaman anlıyorsunuz nasıl bağlandığınızı. bir eksiklik kalıyor günün içinde. illa aşık olduğunuz biri olması gerekmiyor. gayet temiz duygularla arkadaş olarak sevdiğiniz kişiye de bağlanıyormuş insan.
aklınızda, fikrinizde, zikrinizde hep o insan vardır. bu çok tehlikelidir çünkü bağımlı olmak herhangi bir şeye bağlımlı olmak insanda mantığı devre dışı bırakır. engel olamazsınız sadece duygularınızla hareket edersiniz.
hayatında seviyorum dediğin kişiye olması gerekendir bağlılık. ama bağımlılık oldukça sakat bir duygudur. aman diyeyim ikisi arasındaki farkı iyi farkedin.
