1941 yılında Orhan Veli Kanık, Melih Cevdet Anday ve Oktay Rifat Horozcu adlı sanatçıların oluşturduğu bir edebî topluluktur, diğer isimleri "garipçiler"dir. Şiirde sürüp giden basmakalıplığa, şairaneliğe ve aşırı duygusallığa başkaldırmışlardır. Şiirle ilgili düşüncelerini Garip adlı kitapta dile getirmişlerdir.
Garipçiler:
- Esin kaynağı olarak batıyı almışlar; Valery (Valeri), Picasso (Pikasso), Rimbaud (Rimbo) gibi sanatçılardan etkilenmişlerdir.
- ölçü, uyak ve sanatlı söyleyiş gibi gelenekleri tümüyle reddetmişler, serbest şiiri esas almışlardır.
- Gülmece ve ince yergi şiirin temel öğesi olmuş; sıradan kişi ve olaylar şiire girmiştir.
- Dilde sadeliğe önem vermişler, sürrealizm akımını izlemiş ve ondan etkilenmişlerdir.
bu üçlünün "garip" olarak anılmasının sebebi, ürünlerini yayımladıkları ve kendi dergileri olan "garip" sebebiyledir. hareketin temel derdini "garip manifestosu" ile açık etmişlerdir zaten. manifestoya en sadıkları orhan veli olmuştur. oktay rifat sonradan geleneğe daha çok yaslanan ve heceden beslenen şiirler yazacaktır; melih cevdet ise mitolojiye yoğun göndermeler yapan, avangardlık derdi taşımayan şiirler yayımlayacaktır. rifat da, cevdet de sonradan tiyatro oyunu, roman gibi başka edebiyat disiplinlerine başvuracaktır. orhan veli genç yaşta ve oldukça dramatik bir biçimde öldüğü için, enis akın'ın deyimiyle söylersem, "tertemiz bir türkçenin", manifestosuna sadık bir şiiri olarak kalacaktır. bu harekete (ece ayhan olsa "kalkışım" derdi) "birinci yeni" deniliyor olması, ikinci yeni'ye biçilen ve ona asla uymayan esvapla bire bir alakalıdır.
