1. Annesinden ayrılmayalar,
2. Okul bahçesinde oyuna dalanlar,
3. ağlayanlar,
4. Suratı asık bir köşede bekleyenler,
5. Çişi gelenler.
Her biri ayrı bir alem, okulun ilk günü, çocukların. Bizde; annesiyle aynı sırayı paylaşanlardandık, efendim.
ilk gün çok mutluydum ve heyecanlıydım.Anne sen eve gitsene, ben çocuk muyum kapıda beklemedemiştim. Kapıya bakıp annemin gidip gitmediğini kontrol etmiştim gitse ya demiştim. Şimdi ise annem odamın kapısından bana masa başında çürüyen gençliğime aynı duygularla bakıyor. Zamanla her şey değişiyor, hesaplar bozuluyor.
ilkokul da ilk gün hiç aglamamistim.ama Darüşşafaka sınavını kazanıp yeni eğitim yılından önceki intibak kampına katılıp annemden ayrılınca çok ağlamıştım.
okul, bizim eve çok yakındı. balkondan, okulun bahçesi gözüküyordu hatta. ona rağmen, o çocukluk aklımla abimle evde yarınlar yokmuşçasına yaptığımız kaleden maçları, sokakta ki saklambaç oyunlarını okulda oynayamayacağım sanmıştım. gıcık mı gıcık bir hoca denk gelmişti. yüzüm mahkeme duvarıydı. hayırlısı oldu o sene okula devam etmedim. kaldım bıraktım daha doğrusu. ailem de mecbur kaldı. hayırlı oldu çünkü ertesi sene pamuk gibi bir hocaya denk gelip, firesiz okumuştum.
ben ilk gün hiç ağlamadım tam tersine aşırı mutlu ve heyecanlıydım. sonraki günler ağladık tabi yalan yok lol.
ama en unutamadığım şeylerden biri de sınıf öğretmenimizi ne alakaysa hademe sanmıştım ahhaha. arkadaşım diyo ki bu öğretmen işte, ben de iddialaşıyorum hayır ya bu bi kaç gün öğretmen gelene kadar bize bakacak herhalde diye *
insanın ilerleyen yaşlarında hatırladıkça yüzünü güldüren ilk gündür.
benimki şöyleydi. köy okulu. okul da eve çok yakın. zil sesini, istiklal marşını, andımızı hep duyardık. okul çıkışında evlere dağılan öğrencileri izlerdik kardeşlerimle. okula gitmek benim için bir hevesti. herneyse o gün geldi çattı. okula babam götürdü. ilk okul çocuğu bendim. biraz özenmişlerdi. hahah. mavi önlüğüm, beyaz yakam. beyaz kilotlu çorap, siyah ayakkabılar. sene 2002. eylül ayı. sınıfa en geç ben gittim. annem nasılsa okul çok yakın diye, geç götürmüştü. tabii ben sınıfa girdim. baktım üç kız. erkekler dikkatimi çekmemişti. yalan yok. ağlıyorlar... bende o kadar hevesliyim ki. hemen kalemi, defteri çıkardım masaya koydum. bekliyorum. öğretmen gelecek. birşeyler öğreneceğim. hep evde diyorlardı zaten. işte kızım öğretmenini çok iyi dinle, sözünden çıkma. oku. sonra yanına oturduğum merve isimli kız dürttü beni. sordu. sen niye ağlamıyorsun? ben tabii şaşırdım. niye ağlicam ki? sonra baktım. diğer çocuklar ağlıyor. anneleri teselli ediyor. benimki de kapıdan beri bakıyor bana. şey düşünmüştüm. ben niye ağlamıyorum diye? hahahahah. ulan ya. sonra bende ağlamıştım. ama sırf o an toplum baskısı yemiştim. ağlamıyorum diye. geldi annem teselli etti. öğretmen velileri sınıftan kovdu. hadi başbaşa bırakın bizi diye. belgin hocam. sarışın. zayıf. genç bir öğretmen. hem ürkmüştüm. hem de sevmiştim onu. çocukluk işte.
12 Eylül 2005'te atıldığım macera. o hevesi hiçbirşeyle değişmem. öyle bir hazdı ki öğretmenimiz de bayandı ve çok dürüst biriydi. doğru ve haklı sebepten kızardı
mahalledeki bütün arkadaşlarım sıraya dizilmiş hepsi aynı sınıfta beni bi attılar hoop hiç tanımadığım çocuklarla aynı sınıfa o günden beri yüzüm gülmüyor.
çok farklı bir ortamdı. hayatımda ilk defa herkesle aynı kıyafeti giymiştim, kız erkek farketmeden birçok çocuk ağlardı ben de hafif endişe hafif şaşkınlıkla o ağlayan arkadaşlarıma bakardım. ilkokuldaki en yakın arkadaşımı (8 sene sıra arkadaşım oldu) bulmuştum. ismi atakan'dı mavi gözlükleri vardı ben dahil bütün sınıf ona gözlüklü atakan diye seslenirdik. ama bu seslenme dalga geçmekten çok lakap tarzı olduğu için bunu kabullenmişti. o ilk günde 5-6 arkadaş arkalı önlü olarak (sırada) sohbet eder sınıftaki kızların güzel olup olmadığını değerlendirirdik. güzel günlerdi, özlüyorum o günleri.
Son sınıfta ki abimle gitmiştim.köylük yer lastik pabuçlarımı girişte çıkarıp gidip müsait bir yere oturdum. Sıranın altından öğretmen yalın ayak olduğumu görünce evladım pabuçların nerede diye sorunca utangaçlıktan kem küm ettim.alayı güldü sınıftakilerin.nerede çıkardıysan git giy gel deyip tebessüm etmişti.
benim için psikolojik travmatik bir gündü. sıralara oturduk bende birşey yok güzel güzel uslu uslu oturuyorum ve heyecanla bekliyorum. ağlayan anne gitme diye bağıran, altına yapan, bağırış çağırış.
en son müdür geldi velilere dışarı çıkın dedi bir veliyi benim annem sanıp beni fırçalayınca artık yeter dedim içimden ayağa kalkıp müdüre bağırdım senide okulunuda diye müdür şok oldu ve sınıftan çıktım dışarda bekleyen annemi buldum. tabi annem sınıfa geri götürdü. ne boktan bir gündü.
ilokul 1: neyin ne olduğunu anlamaya çalışıyordum,kızlarla yakınlık kurmaya çalışıyordum. çıkışta annemi göremeyince üzüldüm ve babanneme gittim. kayboldum zannedip polisi aramışlar. mahalle ayağa kalkmış tabi.
lise 1: ortaokuldan 2 arkadaşımla aynı lisedeydik. ilk gün ortak paket almıştık. lisenin nasıl bi yer olduğunu bilmediğimizden arama yaparlar diye korktuk. ve paketi okuldaki bir yeşilliğe attık (biri bulduysa helali hoş olsun aslanım)
üniversite 1: 2k2 liyim ben bu sene sınava gircez işte bence üni nin ilk günü de en az diğerleri kadar yarak gibi olacaktır.
çok iyi hatırlıyorum. bütün çocuklar sıralarına oturmuş ağlıyorlardı, bense içime kapanık ve utangaç bir çocuk olmama rağmen ağlamıyor etrafıma bakıyordum, annem sınıf kapısından bana bakıyordu. biraz endişeliydim tabi.
