ilkokulda cemre diye bir arkadaşım vardı. bilmişin tekiydi. sırf bu yüzden nefret ederdim kızdan.
bir sabah en yakın arkadaşı 'cemre düştü' diye pür neşe girmişti sınıfa. içimden 'umarım kafasını da vurmuştur da vazgeçer burnu havada gezmekten' demiştim. meğer cemre düşmesi bir mecazmış. oysa o kadar da heveslenmiştim.
sonra okul değiştirdi cemre. yeni okulu engelli öğrencilerle karma bir eğitim anlayışına sahip olan bir okuldu. bir daha asla kendini dev aynasında görmedi.
her cemre düşmesinde o cemre ve düşen burnu gelir aklıma.
