Özi kalesinin düşüp türk askerinin tamamınin hunharca kılıçtan geçirildigini oğrenince üzüntüden vefat eden sultanımız (ikincisi olan anıt diktirmişti onlara). Eşine yazdığı aşk mektuplarıyla bilinir.
böyle duygularıyla hareket eden balık burcunu padişah yaparsanız adam her yenildiği savaşta oturup ağlar ve mantıksız kararlar neticesinde kaynarca antlaşması gibi antlaşmalarla devletin sınırlarını küçültür, ülke ekonomisini mahveder.
ya abi balık burçlarında liderlik vasfı yok bi kere. oturup sarayda kedi sevsin neyine padişah olmak.
rusya ile avusturyanın meydanı boş belleyip osmanlı topraklarını aralarında bölüştürmek istemelerine şaşmamalı. ha tahtta balık burcu bi padişah var ha taht boş.
moralim bozuldu ya şaka gibi.
Kendisi melek gibi bir insan, fakat devletimizin kara günlerinin hükümdarlarından olan ı. Abdülhamid, Ruhşah adındaki cariyesine âhir ömründe âşık olmuştu. Tek tesellisi bu genç ve güzel kadının yanında bulunması, onun çiçek gibi yüzünün temaşası, bülbül gibi şakıyan sesinin musikisiydi... Fakat Ruhşah, çocuk denecek yaşta, vahşi bir ahu idi. Velinimetinden kaçar, yaşlı hükümdara eza ve cefadan zevk alırdı.
insana, bir imparator, sevdiğini kolundan tutar ve kucağına çeker gibi geliyor !.. Hayır efendim, hakikaten seven hoyrat olamaz, aşk birleşmesinde zorlama yoktur..
Topkapı Sarayı'nda, Türk rokokosunun yarattığı altın yaldızlı muhteşem yatak odasından bu âşık padişahın fettan Ruhşah'a yazdığı şu feryatnameye bakın :
"Ruhşah'ım, Hamid'in sana kurban ola.
Evrenin yaratıcısı Allah yaratıkların tümünün de yaratıcısıdır. Bir kusur ile azarlamaz. Efendim, sana köle olmuş bir kulunum, istersen vur, istersen öldür, sana teslimim. Bu gece gel, yalvarırım. Billahi hastalığımın sebebisin ve belki de ölümümün nedeni olursun. Ayağın altına yüzüm sürerek rica ederim. Kendimi tutamıyorum billahülazîm !.."
Ruhşah padişahın odasına gitmiş midir ? Bilemeyiz. işte başka bir davet tezkiresi :
"Efendim, Hamid sana kurban olsun. Bu gece teşrifinle kulunu ihya eyle ! Billahi sabra mecalim kalmadı. Hem ay başıdır, büyüklük senindir. Bu gece kendimi zor tuttum. Ayağını öpeyim, Allah aşkına beni bu gece mahzun eyleme efendim. Sana kul ve köle olayım efendim.."
Zavallı Birinci Abdülhamid, nazik ve zarif âşık, diğer bir mektubunda da şu satırları yazıyor :
"Bu gece de gelmezsen bilirim ki bana muhabbetin yoktur. Benim bu halime düşmanım bile acır. Akşam ve sabah gelip bir an oturmak, iş değildir. Kulun ayağına gider, yüzünü sürerdi, beni istemezsin diye gitmedim. Ölürsem, sen ne olursun diye düşünüyorum. Sen de öyle edince ölüm bana hayırlı geliyor.."
Padişaha, kendi tabiriyle bir hayır olan ölüm, ani bir darbe halinde geldi. Haşmetli âşık ölünce, eza ve cefa melikesi Ruhşah da bir anda bir hiç oldu. Osmanlı sarayının muazzam Harem Dairesi'nde alelade bir kadın oldu. Sultan Abdülhamid'in, "Ayaklarına yüzümü gözümü süreyim" dediği Ruhşah başını artık taştan taşa vurabilirdi.
Fakat belki de kendisine genç ve güzel bir koca bulundu, saraydan çırağ edildi. Bu genç, bir saray hamlacısı, kayıkçısı olsa da, iki gönül bir olunca samanlık seyran oldu..
