beyhude bir bekleyişten öte gidemez.kimse kimseyi anlamaz aslında.herkes kendi gözleriyle görür dünyayı.kendine uyarlar,kendiyle bağdaştırır..dolaysıyla bu anlamsız bekleyiş yerine herkesi olduğu gibi kabul etmek en güzelidir. çünkü biz de hiçbir zaman kendimizi karşımızdakinin yerine koyamayacağız. ancak daha önce yaşadığımız duygular benzerse tahmin edebileceğiz.*..tüm insanlar birbirlerine çok benzer ama aslında hepsi farklıdır.
önemli olan insanın kendisini bilmesidir, başkalarının seni anlamsını beklemek için bişe yapmaya gerek yok ya da kendini anlatmak istiyosan al işte sana tarif: ne mutlu svgiyi kendine rehber yapıp yürüyenlere.
herkes kendi kaderini kendi yasar ve hayatini. insanlar hayatlari boyunca kendilerinin bile anlamkta zorluk cektikleri fiiliyatlarda bulunurlar. fakat eninde sonunda ANLANMAYi, BEKLERLER. BELKi YEDiKLERi yedikleri naneleri meallerini ve sebeb lerini cözmek icin. bunlar icin baskalarinin hayatlarini ve hayallerini tasavvur ederler. kisilerin sizi anlamasini beklemeyin çünkü kimse sizin ayakkabilariniz ile 40 dolasmaz. zaten anlami olan bir dunyada yasamak hayatin dinamigini olusturuyor.
--spoiler--
-neden böyle yazdin
-müzik gibi nedensiz
--spoiler--
kendini birinin anlamasını beklemek biraz sabır gerektirir ve hatta öyle bir sabır ki birgün gelir anlaşılmak istendiğiniz konuda aylar sonra sana biri ulaşır sende hatırlayıp mutlu olursun. heralde böyle bir şeydir.
kendisini birinin anlamasini beklemek, kacmaktir, saklanmaktir;
kisinin kendini anlatma ozurlu olmasindan dolayi ortaya cikan iletisim sorununu baskasina havale etmesidir.
tedavisi de cok kolaydir;
kendine daha fazla guvenmesi yeterlidir. kisinin anlamaya ve arastirmaya deger bir ozelligi varsa zaten cevresindeki kisiler once tanimaya sonrada anlamaya calisacaktir.
birileri tarafından anlaşılmayı beklemek yerine harekete geçilmeli zira beklemek ile ele ne geçmiş ki.. kendini sabırla ifade etmeli,gerekirse en büyük harflerli kullanmalı!
yine de anlaşılmazsa,şartları zorlamamalı,beklemek eylemine geçip boşuna umutlanmamalı...
gofretini bekleyen çocuklar gibi karşısındakinin onu anlamasını bekleyen bir çift göz anlaşılacağını umarak yanlış yola sapar. önemli olan anlaşılmayı beklemek değildir. önemli olan kişinin yakınını kendisini anlayacak bireylerle donatabilmesidir çünkü kazlarla* uğraşmak ya da onlara laf anlatmaya çalışmak bir insanın kendisine verebileceği en büyük cezalardandır.
bir mucizenin gerçekleşmesini beklemek ile hemen hemen aynıdır.. hiç olmayacağınız bildiğiniz halde beklersiniz ya kendinizi kandırarak işte öyle bir şeyi beklemenizdir.. hiç olmayacağını bilseniz de bıkmazsınız kendinizi anlatmaya.. çünkü artık anlamış ve sadece psikolojik olarak rahatlamayı istersiniz.. bunda da başarılı olursunuz hiç anlamadıkları, dinlemedikleri halde "anlıyorum, haklısın" demelerini duyunca..
