anarşizmin mantıksız bir şekilde sosyalizmle kaynamış bir şekilde gelişmesi talihsizliğine karşı olması gereken, gerçek anarşizmdir. kapitalizm temellidir. kurucusu için:
gerçek anarşizm gibi gözükebilir. sebebi ise anarşizmin bireyleri temel almasıdır, bu doğru. ama unutulmamalıdır ki birey burada tek değildir. başkalarının yaşam alanları ile ortak bir yaşam alanında yaşamaktadır. toplumsal kuralların pek çoğu salakçadır reddedilebilir; ancak başkasının sınırlarına izinsiz girmek yanlıştır ve kaosa sebep olur. bu tür bireyci anarşizmi benimseyip gerçek anarşizm diye savunan dangalaklar, genellikle ya ruh hastası ya da ergendir.
gerçek anarşizm: (bkz: anarko komünizm) bunda bireyin temel haklarını etkileyecek hiçbir devlet vb. unsuru yoktur.
Ama insan bilmedigini iddaa ederek ve ona atifta bulunarak hakikati aramakta ve cikis noktasindan itibaren zaten afallamakta aslinda.
Zaten hakikat ve inancin ikisinin ayrimini kendisi icin yapmasi da en basta bilip bilmedigini bilmedigi icin sacma.
Yani hakikati aramayı anlamlandıramayan varlık herkes icin ortak bir cikis noktasi bulma gibi bir sacmaliga cikmakta.
Sen kendin hakikati bilip bilmedigini bilmiyorsun. Baskalari da senin gibi.
Ama toplum seni baska hakikati bilip bilmedigini bilmeyen insanlarin ortak paydada bulustugu dusunsel ve cikis noktasinda hatali dayatmaci kesisim kumesine cekmeye calisiyor surekli.
insanin kendi icinde daha hakikati aramasi icin cikis yolu bulamadigi bir yerde baskalarinin sanki hakikate dair bir yargiya varabileceklerini dusunup sana uyman gereken kurallari soylemesine ve bu kuralları sana baskilamasina izin vermek zorunda kaliyorsun.
Özgür iradeye de girmem de gerek ve iki durumda da bireyin baskalari tarafindan yargilanmasinin mesru olup olmadigini tartismam ve bu konuyu temellendirmem gerek. Bunu da diger yazilarimda bolca yaptim. iki durumda da baskalarini yargilamak mumkun gorunmuyor.
hakikatinin sadece kendisi olabilecek olmasindan ve baskalariyla birleserek sanki baskalarinin inanclarina haiz gibi davranan insanlarin bunu bodoslama yapmaktan baska careleri olmadigindan benim icin cikis yoludur bireyci anarsizm.
Bir baska kisiyle ortak inanclara sahip olmak o kisiyle inancsal anlamda birlesebileceginiz anlamina gelmiyor. Bir insanin baska bir insanin inanclarini tamamiyle kavramasi mumkun degil. Yani o kisi onun dusmani da olabilir aslinda. Ama davranislari ve soylemleri paralel diye o kisiyle beraber baskasini linc ediyor. Bu iki kisi de olur bir toplum da. Hic bir insan baskasiyla felsefi acidan inancsal bir birliktelik kuramaz.
Hakikati bilip bilmedigini bilmeyen biliyormus gibi davranip baskalarina dayatma hakkini bulamaz bilmiyormus gibi yapip da baskalarinin ona hakikatini sunmasina izin de verdiremez.
Her varligin hakikati kendisi olmak zorunda bana göre.
Bu da ciddi anlamda bireysel ahlak ve bireyci anarsizmin önünü açıyor.
