Birden olmasa da bu aksam asama asama gelmis olan histir. Yakin arkadaslarimdan bir tanesi bugun evlilige ilk adimi atti. Bir tane bekar masasi yapmislardi. 5 bekar orada oturup butun aksam ortami izledik. Cok rahat 1000 fotograf cekilmislerdir evlenen elemanlar. Cok guzel evleniyorlar ama. Cok cici.
Bi ara masada yuzuklerin efendisi sohbeti donunce bi kopukluk oldu duygulanmada ama bitince devam ettik kaldigimiz yerden. Sonra 1001.fotografi da biz cekildik. Olay sona erdi.
Bugün,dün son bir kaç gündür çokça yaşadığım kalabalık içinde yalnızmış gibi hissettiren ve insanlar sana bakar bişeyler söylerken o an kendinden saklanmak zorunda hissetmek. Galiba eskisi gibi mutlu rolü yapmakta pek iyi değilim hı, yada özlemlerimi saklamakta artık başarılı değilim.
duygularımı o kadar fazla gizlemeye çalıştım, etrafımdakiler etkilenmesin, merak etmesin, kaygılanmasın diye o kadar çok içime gömdüm ki, yavaş yavaş patlamaya başladı artık. 3-4 ay önceki neşeli, hayat dolu halimden eser kalmadı. yüzüm bile gülmüyor artık ya. ölü gibi ifadesiz bir şekilde dolaşıyorum. normalde ağlamaya hiç yatkın olmayan biriyim ama şu an dokunsalar ağlayacak vaziyetteyim. iyi değilim ya. nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
