birbirleriyle sürekli atışan, üniversiteye gittiklerinde ve birbirlerini aradıklarında, her ikisinin de kalbi, diğerinin bulunduğu şehirde atan akrabalar. sürekli atışsalar da aralarında bitmek bilmez bir sevgi bağı vardır.
en çok ortanca sayılan kardeşlerin ezikliği yaşadıpı kardeşlerdir. çünkü ortadaki kardeşe anne hep der ki: " o senin küçüğün." veya "o senin büyüğün." yazık lan bu ortanca kardeşlere. bence birleşmeliler.
anlaşamama lüksü olmayan kardeşlere göre daha demokratik bir aile geleneğine sahip kardeşlerdir. kendimden örnek vereyim ; iki abimden herhangi biriyle hiçbir konuda polemiğine girme lüksüm olmamıştır. daha ebem kıçımı pışpışlamadan ilk şamarımı henüz yaşları 1 ve 1 buçuk olan abim ve kuzenimden yiyerek, aile içi demokrasinin yalan olduğunu anlamıştım. hiyerarşiye alışmam gerektiğinin farkına dünyaya gelir gelmez varmıştım. daha sonraları bu hiyerarşiye başkaldırma teşebbüslerim darbelerle durduruldu. lise döneminde ayrıldığım evimdeki hiyerarşi artık beni hiç ilgilendirmiyordu. kurtuluşa ermiştim. şimdi evimdeki hiyerarşiyi bile özlüyorum yer yer...
